Κατερίνα Δουκάκη-Κουτσουρίδου

«Γιατί εκδίδονται τα βιβλία;» είχε ρωτήσει ο Μαρκές τον δημοσιογράφο σε μια συνέντευξη.
«Μα για να επικοινωνήσει ο συγγραφέας με το κοινό του», απάντησε ο δημοσιογράφος με σιγουριά.
«Μέγα λάθος», αναφώνησε ο Μαρκές. «Τα βιβλία εκδίδονται για να σταματήσουν οι συγγραφείς να τα πειράζουν».

Περίπου τέσσερα χρόνια πριν ξεκίνησα, ως άσκηση δημιουργικής γραφής, να γράφω μια ιστορία που να διαδραματίζεται στις Σπέτσες. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η ιστορία μου θα έπρεπε οπωσδήποτε να περιλαμβάνει όλα αυτά με τα οποία ταυτίστηκε η γενιά μας: το φεμινιστικό κίνημα και τους αγώνες

για τη δημοκρατία και τον σοσιαλισμό. Η Σπετσιώτισσα Ελένη Αλταμούρα, η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος, ήταν η καταλληλότερη για να ενσαρκώσει το πρώτο. Η Ελένη ξεπέρασε την εποχή της, καθώς ντύθηκε άντρας για να μπορέσει να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία. Η Μπιάνκα Αλταμούρα, φανταστική απόγονος της οικογένειας Αλταμούρα και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ανέλαβε να ενσαρκώσει το δεύτερο. Και ύστερα ήρθαν ο Αλεσάντρο με τη Σοφία για να μας παρασύρουν στο όνειρό τους.

Τρία και παραπάνω χρόνια έγραφα, έσβηνα και ξαναέγραφα την ιστορία της Μπιάνκα και την ιστορία του Αλεσάντρο και της Σοφίας. Ξαγρυπνούσα με τη σκέψη τους. Παρακολουθούσα τις ζωές τους σαν μέσα από την κλειδαρότρυπα. Ηδονιζόμουν να φέρνω τούμπα τις ιδέες τους και τις επιλογές τους. Ήμουν ένας μικρός θεός που έπαιζα μαζί τους. Ήμουν ο καραγκιοζοπαίχτης και ήταν οι μαριονέτες μου. Μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Δεν υπήρχαν τότε αναγνώστες. Σε ποιον θα έπρεπε να απολογηθώ;

Ώσπου ήρθε η ώρα που το κείμενο κάπως ολοκληρώθηκε. Όλα μπήκαν σε μια σειρά. Άρχισαν να το διαβάζουν οι πιο δικοί μου άνθρωποι και να μου λένε τη γνώμη τους. Τότε άρχισε ένας άλλος, διαφορετικός, αγώνας. «Αυτό δεν στέκει και πολύ», ο ένας. «Αυτό το φλας μπακ μπερδεύει τον αναγνώστη», ο άλλος. «Μα ο Αλεσάντρο είναι άντρας, δεν μπορεί να σκέφτεται σαν τη Σοφία», ο τρίτος. «Πολύ ρομάντσο, βρε Κατερίνα», ο τέταρτος. Το σύνδρομο της καλής μαθήτριας επικράτησε πάλι και άντε από την αρχή. Σβήσιμο, ξαναγράψιμο και ξανά σβήσιμο και ξαναγράψιμο. Έπρεπε να τους ικανοποιήσω όλους. Κι εμένα βέβαια μαζί μ’ αυτούς, μιας και αποφάσισα να τους χωρέσω όλους μέσα στο μυαλό μου.

Αρκετό καιρό αργότερα, έμοιαζαν όλα τα προβλήματα να έχουν λυθεί. Ο λόγος έρρεε. Οι χαρακτήρες είχαν αληθοφάνεια. Οι μεταξύ τους σχέσεις φάνταζαν φυσικές σαν ιστορίες διπλανών μας ανθρώπων.

{jb_quote} Κάποιες φορές ο κόσμος των ονείρων ανταμώνει τον πραγματικό κόσμο. {/jb_quote}

«Πρέπει να το κάνεις βιβλίο», μου έλεγαν οι περισσότεροι. «Και καμιά επιτυχία να μην έχει, τουλάχιστον να το έχεις για τα παιδιά και τα εγγόνια σου».

«Πάλι αυτό; Σταμάτα πια να το πειράζεις, θα το κάνεις χειρότερο», μου έλεγαν οι πιο κοντινοί μου, μόλις με έβλεπαν να ανοίγω το Word του κειμένου.

Πήρα λοιπόν την απόφαση: Να εκτεθώ και όποιον πάρει ο χάρος. Έπρεπε πια να σταματήσω να το πειράζω, όπως είπε και ο Μαρκές – οποία σύγκρισις! Άλλωστε, πόσοι θα είναι αυτοί που θα μπουν στον κόπο να το διαβάσουν; Μέσα στον ορυμαγδό των βιβλίων που εκδίδονται κάθε χρόνο, σιγά μην ενδιαφερθούν για το δικό μου. Ποιος με ξέρει εμένα; Ούτε η μάνα μου, που λέει ο λόγος – πάντα ως συγγραφέα μιλώντας, βέβαια.

Κάπως έτσι, χωρίς πρόγραμμα, κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο – ελπίζω να μην είναι και το τελευταίο. Πώς ένιωσα όταν το κράτησα στα χέρια μου; Είναι εκπληκτική η αίσθηση ότι έχεις δημιουργήσει κάτι που μπορεί ο καθένας να το νιώσει με την όραση και την αφή. Μετά θα αποφασίσει αν θα το πάει παραπέρα, στο μυαλό και στην ψυχή. Η λογοτεχνία είναι η αρχή. Το βιβλίο, όμως, είναι το απτό της αποτέλεσμα. Αυτό που θα την οδηγήσει από τον κόσμο των ονείρων στον κόσμο τον πραγματικό. Το βιβλίο μου υλοποιήθηκε γιατί η άυλη Μπιάνκα ονειρεύτηκε πολύ και συνέχισε να ονειρεύεται, όσες φορές κι αν διαψεύστηκε. Υλοποιήθηκε γιατί ο άυλος Αλεσάντρο και η άυλη Σοφία ξύπνησαν ένα πρωί προσγειωμένοι στη βεράντα της Ελένης, στις Σπέτσες. Ήξεραν ότι όλο αυτό ήταν μόνο ένα όνειρο. Όμως είναι δυνατόν τα όνειρα να είναι ξεκάρφωτα; Είναι δυνατόν να μη σημαίνουν κάτι γι’ αυτό που είμαστε; Γι’ αυτά που σκεφτόμαστε κι επιθυμούμε;

Η ιστορία μου εκδόθηκε. Έγινε βιβλίο – το λέω και το ξαναλέω, γιατί ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί απόδειξη ότι κάποιες φορές ο κόσμος των ονείρων ανταμώνει τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που μοιάζει τόσο πραγματικός, αλλά μπορεί και να μην είναι. Είναι αυτή η συνάντηση ευτύχημα; Είναι δυστύχημα; Ποιος μπορεί να το ξέρει από πριν;

Στον κόσμο των ονείρων
Κατερίνα Δουκάκη-Κουτσουρίδου
Πλέθρον
217 σελ.
ISBN 978-960-3483-88-5
Τιμή €11,70