Κοραής Δαμάτης

Γεννήθηκα στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια, και μεγάλωσα εκεί μέχρι τα δέκα. Μετά ήρθα με την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Όταν πρωτοήρθαμε, πίστευα ότι πατρίδα μου ήταν η Αίγυπτος κι ότι στην Ελλάδα θα ζούσα για λίγο και θα επιστρέφαμε. Πέρασαν τα χρόνια κι αποφάσισα ότι πατρίδα μου είναι η Ελλάδα

κι ότι η Αίγυπτος ήταν κάτι που έτυχε. Τώρα δεν θεωρώ καμιά απ’ τις δυο πατρίδα μου. Μεγαλώνεις, λύνονται οι εξαρτήσεις, όλα πατρίδα σου είναι.

Ξέρετε, εγώ δεν έγραφα. Καθόλου. Δεν έγραφα, ούτε στα λευκώματα της εποχής μου με εκείνες τις φοβερές ερωτήσεις και αναρωτήσεις, τι είναι αγάπη, τι είναι φιλία, τι είναι έρωτας… Ναι. Δεν είχα καμία σχέση με το γράψιμο. Ίσως γιατί η εφηβεία μου ήταν δεμένη με άλλα πράγματα, πιο μοιρασιάς, πιο συντροφικά και μαζί αντιδραστικά, βλέπετε έζησα την εφηβεία μου παρέα με τους περιορισμούς και τον εκφοβισμό της χούντας απ’ τη μια, τους Μπιτλς, τα μακριά μαλλιά που αφήναμε τα αγόρια, το παντελόνι καμπάνα, και την ιδεολογία των χίπις απ’ την άλλη. Κάπου εκεί ήρθε ο χορός και η κίνηση και οι παραστάσεις στην Ευρώπη με μια σπουδαία δασκάλα και χορογράφο, τη Ζουζού Νικολούδη, αργότερα με τη Ραλλού Μάνου, και μαζί η δραματική σχολή, οι συμμετοχές μου, τα σεμινάρια, οι σκηνοθεσίες… δεν υπήρχε ανάγκη για γράψιμο. Ο χρόνος λίγος, έφευγε, οι συνεργασίες πολλές με το Εθνικό Θέατρο, με το ελεύθερο θέατρο, με καινούργιες πειραματικές ομάδες, με τις διδασκαλίες… Είχα τη μεγάλη τύχη να συναντηθώ κατ’ επανάληψη με κορυφαίους ηθοποιούς, με μεγάλα έργα που θέλαν να τους δοθείς, να τους αφοσιωθείς. Και έτσι το γράψιμο, σαν ανάγκη πια, επιτακτική, θα έλεγα, προέκυψε μετά τα πενήντα μου. Ναι, πράγματι ήρθε σαν ανάγκη, όχι να γράψω ένα βιβλίο, όσο να ξεκαθαρίσω μύθους και ασάφειες από την παιδική μου ηλικία που με μπερδεύανε και ιδιαίτερα σε ό,τι είχε να κάνει με την Αίγυπτο, και την Ελλάδα τις δεκαετίες ’50 και ’60 και το αναπάντεχα βίαιο φευγιό μας. Και έτσι, σε διάστημα περίπου οκτώ χρόνων γράφτηκε Το σπίτι μόνο.

{jb_quote}Μεγαλώνεις, λύνονται οι εξαρτήσεις, όλα πατρίδα σου είναι. {/jb_quote}

Βέβαια, το βιβλίο δεν σταμάτησε σε κείνες τις δεκαετίες, ξεθάρρεψε ο ήρως και έφτασε τις αφηγήσεις μέχρι τις μέρες μας. Μιλάει για τη συνάντησή του με τον Χρόνο. Μιλάει για τον φόβο του να γεννηθεί. Για παράξενους έρωτες. Για σκληρές συναντήσεις, για ένα σωρό στιγμές ζωής. Όπως λέει και ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο:

…του φανέρωσε ξεχασμένα νησιά της ψυχής του, τον έβαλε να βρει ένα σωρό πολύτιμα πράγματα, και ευτελή συναισθήματα, και πράξεις του κακές, και μεγαλειώδεις του στιγμές που δεν τις υπολόγιζε σαν τέτοιες, κι ανούσιους θυμούς, και πένθη που δεν τ’ άφησε να πενθήσουν, και ερωτικά ακοινώνητα μεσημέρια και υπερφίαλες στάσεις του κορμιού και αγαπούλες που ήρθαν και δεν μπόρεσε να τις δει, και χαμένα ηλιοβασιλέματα, και λίμνες χαράς που δεν αφέθηκε να κολυμπήσει γιατί πλατσούριζε στα ρηχά τρέμοντας τις συνέπειες, ή γιατί είχε τυφλωθεί από κάτι άλλο που έλαμπε περισσότερο, ή ίσως, γιατί τελικά, δεν του άξιζε να κοινωνήσει τέτοια χαρά. Κάποιες φορές, στα βαθιά ψαξίματά του με τον χρόνο, βρήκε και τα κελύφη των σωμάτων του, παλαιά δέρματα από παλαιούς καιρούς, όσα είχε απεκδυθεί για να κρυφτεί σ’ άλλα σώματα τότε που παράσταινε πως ήταν κάτι άλλο...

Τώρα η χαρά μου είναι μεγάλη που επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Κι όσο μου έστελνε η επιμελήτρια του βιβλίου, η σοφή Βίκυ Πορφυρίδου, τις διορθώσεις, τόσο θυμόμουνα την οδυνηρή διαδικασία, πολλές φορές, του γραψίματος, την πεισματική άρνηση της μνήμης, αλλά και τη χαρά της λύτρωσης όταν άρχισε να αχνοφαίνεται, το προχώρημα, το φως που άρχιζε να μπαίνει όταν άνοιγαν πόρτες και παράθυρα σε αυτό το Σπίτι που έπαυε σιγά σιγά να ’ναι μόνο.

Το σπίτι μόνο
Κοραής Δαμάτης
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 538
ISBN: 978-618-5733-58-2
Τιμή: 20,14€