Cult Of Youth + Dark Rags @ BIOS

Δικαιολογημένες οι αποθεωτικές κριτικές για το live των Cult of Yοuth στο Λονδίνο αφού, και στην Αθήνα, το κουαρτέτο από τη Νέα Υόρκη επιβεβαίωσε (και ξεπέρασε κατ’ εμέ) την αξία και τα κότσια του όπως αυτά είχαν ήδη διαφανεί από τον φετινό LP Love Will Prevail, το οποίο στην περίπου σαραντάλεπτη παρουσία τους επί σκηνής έπαιξαν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου και μάλιστα

περίπου με τη σειρά που εμφανίζονται τα κομμάτια και στο δίσκο, με τα προσωπικά αγαπημένα “Golden Age” και “Νew Old Ways” να ξεχωρίζουν.

Λίγη σημασία πιστεύω πως έχει το setlist για μια τέτοια σχεδόν λυτρωτική εμφάνιση όπως αυτή της Πέμπτης. Εξάλλου και ο ίδιος ο Sean Ragon, o ιθύνων νους πίσω από τη μπάντα, πολυοργανίστας και frontman θεωρεί πώς φτιάχνει πολιτική, απελευθερωτική μουσική για να ανακουφίσει το πόνο.

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική στο θαυμασμό μου για την επί σκηνής παρουσία του, δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει όμως κάποιος πως πρόκειται για έναν χαρισματικό performer που αιχμαλωτίζει το κοινό και το κρατάει μαζί του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του καταιγιστικού show του. Φανταστείτε κάτι μεταξύ του Ian Curtis on Special K (θεωρώ ότι οι κινήσεις του Ragon θυμίζουν πολύ Curtis ή τουλάχιστον την εικόνα που έχουμε για αυτόν από τις ταινίες) και του Shane McGowan των Pogues.

Δεν υπήρξε η παραμικρή στιγμή χαλάρωσης της έντασης όπως στο δίσκο και τα  neo-psych-folk περάσματά του Love Will Prevail έδωσαν τη θέση τους στο διαρκές φλερτ με τη noise, την punk και τον post-punk και post-industrial ήχο και αισθητική. Άξιοι συμπαραστάτες του Sean Ragon και οι υπόλοιποι μουσικοί που έχει επιστρατεύσει για να επανδρώσουν αυτό που ξεκίνησε ως ένα σόλο πρότζεκτ του.

Oι Dark Rags, επίγονοι των Last Drive (έπαιξαν support στην περυσινή τους συναυλία στο Fuzz) έχουν μπόλικη πόζα και attitude αλλά θεωρώ πώς έχουν ακόμη δρόμο, αν και έμπειροι μουσικοί με θητεία σε άλλες μπάντες, για να εξελίξουν και να βάλουν τη δική τους προσωπική σφραγίδα στο garage/punk μουσικό ιδίωμα που διάλεξαν να υπηρετήσουν. Ομολογώ πώς ίσως η εντύπωση που μου προκάλεσε αυτό που ακολούθησε ενδεχομένως να αδικεί την κρίση μου για αυτούς.

Δεν ξέρω αν έχει καμιά σημασία ή λογική βάση η σκέψη ότι τέτοιες διονυσιακές και μηδενιστικές μουσικές νύχτες φαίνεται να ταιριάζουν γάντι με τις περίεργες μέρες που περνάμε αλλά σίγουρα  οι Cult of Youth έπαιξαν με το απαιτούμενο πάθος (με την αρχαιοελληνική ρητορική έννοια της επίκλησης στο συναίσθημα) και μας έκαναν να βγούμε λίγο ελαφρύτεροι στην Πειραιώς την Πέμπτη το βράδυ.

Φωτογραφίες/βίντεο: Βαγγέλης Πατσιαλός