The Men + Acid Baby Jesus + Ruined Families @ AN Club

Ανάθεμα αν αυτό δεν ήταν ένα από τα καλύτερα live που είδαμε τον τελευταίο καιρό, για να μην πω τα τελευταία χρόνια και φανώ υπερβολικός!

Οι The Men έκαναν ένα υπερατλαντικό ταξίδι για να μας δείξουν με απλά και κατανοητά ριφ πώς μπορείς να παρουσιάσεις την πεμπτουσία του ροκ εν ρολ χωρίς να καταφύγεις σε κανενός είδους φανφάρες, κωλοτούμπες (που είναι και της μόδας γενικώς), εκρήξεις και επικά ρεφρέν. Δύο κιθάρες χρειάζεσαι – και με μία μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, όπως φάνηκε κάποια στιγμή που η μία βγήκε off και ο κιθαρίστας

πήγε μέχρι το καμαρίνι του να φέρει τη ρεζέρβα – ένα μπάσο – θηλυκό μάλιστα για την απαραίτητη δόση σεξουαλικότητας επάνω στη σκηνή, ακόμη καλύτερα όταν εκείνη από την πλευρά της δεν κάνει το παραμικρό να την τονίσει αλλά αφήνει τη δουλειά να γίνει μόνη της όπως και τελικά γίνεται – κι ένα σετ τύμπανα που αγκομαχούν υπό το ανελέητο παίξιμο ενός Animal από τα Muppets – που ως γνωστόν είναι από τους καλύτερους ντράμερ αυτού του κόσμου…

Για να μην τα πολυλογούμε (που θα τα πολυλογίσουμε δηλαδή γιατί τέτοια λάιβ δεν έρχονται και φεύγουν χωρίς να αφήσουν σημάδια στην καρδιά μας και ενίοτε στο σώμα μας χωρίς να πούμε το κάτι τις παραπάνω επειδή το αξίζουν πραγματικά κι επειδή θέλουμε να αποτίσουμε ένα φόρο τιμής στα παιδιά από το Brooklyn που ήρθαν να διδάξουν ροκ εν ρολ θεωρία στην πράξη με απόλυτη επιτυχία και με αριστούχους φοιτητές να βγαίνουν έξω στη βροχή νοιώθοντας απόλυτη κάθαρση και ελάχιστη έγνοια για το τι είπε τελικά ο πρωθυπουργός κι αν πτωχεύουμε τελικά ή αν έχουμε έστω και μια σταλιά μέλλον στο τέλος αυτής της υπέροχης ημέρας…), ήταν ένα περίφημο live. Θα τολμήσω να πω ένα ιστορικό live, από εκείνα που θα θυμάσαι σε στιγμές της ζωής σου και θα αναπολείς με αγάπη και νοσταλγία.

…Γιατί ποιος να το’ λεγε ότι σοβαροί άνθρωποι σαν του λόγου μου και σαν κάποιους άλλους αξιοπρεπέστατους κατά τ’ άλλα κύριους και δεσποινίδες, μέλη της αξιοσέβαστης εγχώριας μουσικής κοινότητας και όχι μόνο (και μιας κάποιας ηλικίας επίσης, να μην αποκρύπτουμε κι αυτό το στοιχείο γιατί έχει κι αυτό τη σημασία του…), θα βρισκόμασταν μπροστά στη σκηνή να παρακολουθήσουμε ευγενώς μια μεγάλη ελπίδα του ήχου που πρεσβεύουν και μία κιθαριστική σπίθα θα αρκούσε να μας τινάξει στον αέρα και να μας κάνει να χάσουμε τον έλεγχο! Κούνημα ποδιού, κούνημα κεφαλιού, μια γροθιά υψώνεται στον αέρα, λίγο σπρώξιμο από εδώ, και να’ μαστε (συμ)μέτοχοι στο moshing που σχεδόν δεν σταμάτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας! Δεν μπορούσες να κάνεις κάτι να το αποφύγεις: πόση μαγκιά θέλει να συμπαρασύρεις με τη μουσική το κοινό σου, χωρίς να φαίνεται στην επιφάνεια ότι κάνεις κάτι ιδιαίτερο για να το καταφέρεις αυτό;

Βέβαια, όταν παίζεις απ’ την αρχή σχεδόν το Bataille και πολύ σύντομα αργότερα το καταπληκτικό καινούργιο σου κομμάτι Open Your Heart (μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ τους με το ίδιο όνομα που βγαίνει τον μήνα που μας έρχεται και που λογικά θα παίξει κι αυτό στα καλύτερα την χρονιάς που διανύουμε, μια παραλλαγή του Ever Fal