Χαίρε Νύμφη στο Θέατρο Τέχνης

Μια σύγχρονη διασκευή του έργου Χαίρε Νύμφη του Γρηγορίου Ξενόπουλου που ακολούθησε ένα δρόμο στρωμένο με καλές προθέσεις και τελικό προορισμό την κόλαση. 

Οι πολλές και καλές προθέσεις στη διασκευή της Κιτσοπούλου είναι εμφανείς: in yer face theatre με ολίγη από τη σκληρότητα της Σάρα Κέιν και του Μαρκ Ρεϊβενχιλ, με τους ήρωες να κυκλοφορούν γυμνοί, να επιδίδονται σε σεξουαλικές συνευρέσεις επί σκηνής, να καταναλώνουν αλκοόλ και να σνιφάρουν κόκα. Να μιλάνε με λόγο καθημερινό χωρίς να μετρούν τα λόγια τους. Να μεταμφιέζονται

ακόμα και σε σύγχρονα είδωλα, συνώνυμα με τη ματαιότητα και την απώλεια, όπως η Amy Winehouse ή σε παρηκμασμένους φτερωτούς θεούς. Κι όλα αυτά να συνδυάζονται με τη Βερολινέζικη αισθητική του σύγχρονου Γερμανικού θεάτρου τόσο όσον αφορά στο στήσιμο των ηθοποιών επί σκηνής -δε βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ τους αλλά συνομιλούν απευθύνοντας το λόγο τους στο κοινό όπως έχουμε συνηθίσει σε παραστάσεις του Τόμας Οστερμάγιερ και της Βερολινέχικης Schaubühne- όσο και σε ερμηνεία. Ακόμα και τα σκηνοθετικά ευρήματα της σκηνοθέτιδος είναι ενδιαφέροντα. Όπως, για παράδειγμα, το ιντερλούδιο στο οποίο μας απαγγέλλει τραγουδιστά η Λένα Κιτσοπούλου τους λόγους για τους οποίους επέλεξε να ανεβάσει αυτό το συγκεκριμένο έργο του Ξενόπουλου, γραμμένο το 1930, μεταφέροντάς το στο παρόν καθώς και τις διαφορές στην ηθική της εποχής του συγγραφέα και στο σήμερα ή η μεταμόρφωση της Μαρίας Πρωτόπαπα σε Amy Winehouse, όπως αναφέραμε και πιο πάνω.

Το αποτέλεσμα, όμως, δεν στέκεται, τελικά, αντάξιο του φαινομενικά ενδιαφέροντος αυτού fusion. Καταλήγει να μην έχει τίποτα να ζηλέψει από την φτηνή αισθητική των παραστάσεων που υιοθετούν την τηλεοπτική υστερία και τα κραυγαλέα αστεία, τα γκαγκς που μοιάζουν με φάρσα και τα χυδαία, ενίοτε σεξουαλικού περιεχομένου, αστεία που προκαλούν γέλιο (δίχως να καταλαβαίνουμε κάποιοι από εμάς γιατί) και γίνεται, εν τέλει, απογοητευτικό και επ ουδενί λόγω αντάξιο των συντελεστών της παράστασης ή των προσδοκιών μας.

Η σκηνοθέτης, Λένα Κιτσοπούλου, με το πολύ αξιόλογο προσωπικό της στυλ, μας έχει δώσει αριστουργήματα όπως η Γυναίκα της Πάτρας και η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με το πιο πρόσφατο δημιούργημά της. Η Μαρία Πρωτόπαπα, μια πάντοτε ενδιαφέρουσα ηθοποιός, ξετυλίγει το ταλέντο της σε μια εξαιρετική performance στην οποία συναντά την υποκριτική δεινότητα του Γιάννου Περλέγκα και του Γιάννη Κότσιφα αλλά η συνάντησή τους είναι άκαρπη. Η συμμετοχή των σπουδαστών του Θεάτρου Τέχνης στους υπόλοιπους ρόλους αφήνουν μια αίσθηση, επίσης, όχι προχειρότητας αλλά σίγουρα ερασιτεχνισμού και αμηχανίας η οποία δε βοηθά, με τη σειρά της, στο συνολικό θέαμα.

Η ιστορία της Ρόζας, της ηρωίδας του έργου Χαίρε Νύμφη, του Γρηγορίου Ξενόπουλου, γραμμένη το 1930 εκτός από ηθογραφία της εποχής είναι και μια διήγηση μέσα από την οποία αναπτύσσονται  θέματα όπως ο έρωτας, ο θάνατος, η πίστη, η εξουσία, οι κοινωνικές συμβάσεις κάθε εποχής αλλά και οι κανιβαλιστικές ερωτικές και οικογενειακ