Connection Haunted - Review

Μερικοί servers καλύτερα να μένουν άδειοι.

Η αλήθεια είναι ότι ο γράφων ανέλαβε με δική του πρωτοβουλία το review αυτού του τίτλου, με την περιέργεια και τον ενθουσιασμό να είναι τα κύρια συναισθήματα που χαρακτήριζαν την περίσταση. Οι λόγοι, βασικοί και συγκεκριμένοι. Πρώτον, κατά την άποψη πάντα του συντάκτη, το Nintendo Switch αποτελεί ιδανική παιχνιδομηχανή για να απολαμβάνει κανείς indie παιχνίδια, με την ευελιξία της κονσόλας, τη φορητότητά της και τη μικρή της

οθόνη να προσφέρουν ιδανικές συνθήκες για πιο “ιδιαίτερα” και τεχνικά “φτωχά” παιχνίδια. Συνεπώς, η μεταφορά ενός τέτοιου τίτλου από τους υπολογιστές στην κονσόλα της Nintendo είναι πάντα μια ευχάριστη συνθήκη.

Δεύτερον, η horror θεματολογία στον τομέα της “ανεξάρτητης” βιομηχανίας του gaming αποτελεί τεράστιο ανεκμετάλλευτο πεδίο για αυτήν, με όρια στις δημιουργίες μόνο την έμπνευση και τη φαντασία των developers. Ο τρίτος και τελευταίος λόγος για τον οποίον ο τίτλος παρουσίαζε τόσο ενδιαφέρον, ήταν το έξυπνο και πρωτότυπο context γύρω από το οποίο στήνεται. Το Connection Haunted είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία shooter, μεταμφιεσμένο σε έναν κενό server ενός κλασικού, “παλιακού”, online FPS shooter. Αυτή είναι και η βασική φιλοδοξία του Connection Haunted, του έκτου κατά σειρά τίτλου του developer MrCiastku, που κάνει τη μετάβαση από το ψηφιακό κατάστημα του Steam στο Nintendo Switch. Το αν καταφέρνει να εκπληρώσει αυτή του τη φιλοδοξία, όμως, είναι άλλη υπόθεση.

Ο τίτλος αισθητικά ακολουθεί retro shooter μονοπάτια (τύπου Wolfenstein και Doom), με τα textures, τα animations, την κίνηση του χαρακτήρα, ακόμα και την παρουσίαση των αντικειμένων στον χώρο, να κλείνουν το μάτι στα 90’s και στα ιστορικά corridor-shooters που τα χαρακτήρισαν τόσο έντονα, όπου οριακά θα περίμενε κανείς να ακουστεί από κάπου το μουσικό θέμα από τα “Φιλαρακια”. Είναι μια επιλογή, η οποία σε μεγάλο βαθμό δεν καταφέρνει να πείσει ότι δεν χρησιμοποιείται για να μασκαρέψει τις τεχνικές αδυναμίες του παιχνιδιού. Απόδειξη αυτού είναι τα “ξένα” jumpscares που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο παιχνίδι, και τα οποία βγάζουν τελείως εκτός κλίματος όποιον μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει γοητευθεί από τη νοσταλγική ατμόσφαιρα.

Ας κάνουμε, όμως, ένα βήμα πίσω, να πιάσουμε το θέμα από την αρχή. Το Connection Haunted βάζει τον παίκτη, ειλικρινά χωρίς καμία εισαγωγή, κατευθείαν στο ”ψητό”. Οι δύο βασικές πίστες του παιχνιδιού (όπου in-game δίνονται σαν άδειοι online servers) δίνουν ένα πεδίο “μάχης” στον παίκτη, κλειστό με διαδρόμους ενός παλιού σιδηροδρομικού σταθμού η μια, και ανοιχτό σε ένα σκοτεινό δάσος η άλλη, με το πολύ βασικό objective του να αιχμαλωτίσει τρεις εχθρικές σημαίες για να κερδίσει την “online” παρτίδα.

Tο όλο gameplay, ωστόσο, δεν θυμίζει σε τίποτα shooter, με την ποικιλία των όπλων να περιορίζεται στη... μονάδα. Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα walking simulator, άσκοπης περιήγησης στους απελπιστικά βαρετούς χάρτες των επιπέδων, μέχρι να γίνουν triggered ορισμένες τετριμμένες και scripted “σεναριακές ανατροπές”, σε μια απέλπιδα προσπάθεια δημιουργίας horror ατμόσφαιρας μέσα από τυπικά “fourht-wall breaks”. Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ο τίτλος προσπαθεί να εισάγει action-shooter στοιχεία, με εχθρικές δαιμονικές μορφές να πλησιάζουν αργά και απειλητικά, και με ενα άγγιγμά τους να οδηγουν στο “disconnection από τον server” και στο retry της πίστας από την αρχή. Αλλά το μεν σταυρόνημα του στόχου είναι τόσο μεγάλο, όπου ο παίκτης δε χρειάζεται καν να σημαδέψει τους εχθρούς του για να τους πετύχει, ενώ οι εχθροί προαναγγέλλουν την άφιξή τους με χαρακτηριστικούς ήχους, στερώντας ακόμα και αυτό το στοιχείο αιφνιδιασμού που ίσως κατάφερνε να προσφέρει λίγη πρόκληση.

Η μόνη πραγματική πρόκληση που προσφέρει η δημιουργία του MrCiatsku είναι αυτή της εύρεσης του δρόμου μας κόντρα στον απαράδεκτα κακό φωτισμό της. Μιλάμε για επιλογή lighting συνθηκών που δεν κάνουν απλά το παιχνίδι “στριφνό”, αλλά το εντάσουν σε πλαίσια προγραμματιστικού game-breaking λάθους. Σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να παρερμηνευθεί με σχεδιαστική επιλογή του δημιουργού, καθώς όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο χτίσιμο οποιασδήποτε ατμόσφαιρας, αλλά φροντίζουν επιμελώς να την καταστρέψουν κιόλας, αναγκάζοντας τον παίκτη να περάσει για 100η φορά από το ίδιο σημείο, προσπαθώντας να βρει τον δρόμο του.

Και αν δεν το κάνει για να βρει το δρόμο του, θα το κάνει γιατί δεν θα έχει διανοηθεί ότι το περιεχόμενο του παιχνιδιού έχει τελειώσει μετά από οριακά ένα μισάωρο playthrough. Ακριβώς, το Connection Haunted εξαντλεί το content του βίαια μέσα μια ώρα. Μάλιστα, με ιδιαίτερη αίσθηση ειρωνείας, ο τίτλος μάς αφήνει στο σκοτάδι (pun intended) σχετικά με την ολοκλήρωσή του, με αποτέλεσμα κάποιος μη υποψιασμένος (όπως ο γράφων) τελικά να καταλήγει να περάσει περισσότερο χρόνο ψάχνοντας κάθε σπιθαμή του χάρτη, ώστε να βρει κάποια συνέχεια στο παιχνίδι παρά τον actual χρόνο παιχνιδιού. Το αντίδωρο των multiple endings (τα οποία δεν έχουν τελικά σχεδόν καμία μεταξύ τους διαφοροποίηση) που δίνει ο τίτλος, σαν τυράκι replayability, περισσότερο προσβάλουν τη νοημοσύνη του παίκτη παρά του δίνουν κίνητρο να ασχοληθεί ξανά με το παιχνίδι.

Με λίγα λόγια, το Connection Haunted αποτέλεσε μια διαφορετική και φρέσκια έμπνευση στο “πάντρεμα” δύο ειδών, αμφότερων obscure και με αρκετά niche κοινό. Η εκτέλεσή του, παρόλα αυτά, θα έβγαζε νόημα περισσότερο σαν διπλωματική εργασία ενός φοιτητή πληροφορικής, παρά σαν ολοκληρωμένος τίτλος. Από τη στιγμή που ένα τέτοιο πόνημα ζητά από τον καταναλωτή έστω και 1 ευρώ, η ετυμηγορία μας δεν μπορεί να είναι κάποια άλλη πέραν της απογοήτευσης.

Το Connection Haunted κυκλοφορεί για Switch και PC από τις 3/9. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το Switch, με review code που λάβαμε από τον εκδότη του, τη No Gravity Games.

switchpc