Last Train Home | Review

Η σκιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πλανιέται ακόμα πάνω από τον κόσμο, στοιχειώνοντας το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής. Σπάνια όμως στρέφουμε το βλέμμα μας σε άγνωστες σελίδες του πολέμου, σε ιστορίες που έμειναν κρυφές στις σκιές των μεγάλων μαχών. Το Last Train Home έρχεται να φωτίσει μια τέτοια ιστορία, ξεδιπλώνοντας ένα ξεχασμένο κομμάτι του Μεγάλου Πολέμου.

Το παιχνίδι, δημιούργημα της Ashborne Games

και υπό την αιγίδα της THQ Nordic, μας μεταφέρει στην ταραγμένη Ρωσία του 1918. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει λήξει, αφήνοντας πίσω του ένα έθνος βουτηγμένο στον εμφύλιο πόλεμο. Μέσα σε αυτό το χαώδες τοπίο, μια ομάδα Τσεχοσλοβάκων λεγεωνάριων καλείται να διανύσει μια επική διαδρομή.

Σαν θωρακισμένο καταφύγιο, μία κιβωτός θα μπορούσε να πει κάποιος, το τρένο τους γίνεται όχημα ελπίδας σε μια σκληρή μάχη για επιβίωση. Ο σιβηρικός χειμώνας λυσσομανά, οι εχθροί καραδοκούν και τα εφόδια είναι λίγα και διάσπαρτα. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μία νέα πρόκληση, θέτοντας σε δοκιμασία τη σωματική αντοχή και το ηθικό των λεγεωνάριων. Το ιδιόμορφο σκηνικό με το οποίο καταπιάνεται το παιχνίδι, εμπνευσμένο, εν μέρει, από πραγματικά γεγονότα, είναι και η πηγή του αρκετά πρωτότυπου σεναρίου και «βάζει σε ράγες» την αφήγηση.

Πίσω στη μητέρα πατρίδα γίνεται μια προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της η νεοσύστατη Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία και οι στρατιώτες πρέπει να γυρίσουν πίσω, ώστε να προσφέρουν και εκεί τις υπηρεσίες τους. Το πρόβλημα είναι αφενός, πως πρέπει να φτάσουν από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ (διανύοντας μία εντελώς αλλοπρόσαλλη πορεία προς Ανατολάς), αφετέρου οι οδηγίες, που έρχονται είναι ασαφείς, με μόνη κοινή συνιστώσα να κρατήσουν οι λεγεωνάριοι μία στάση ουδετερότητας ανάμεσα στους Μπολσεβίκους Κόκκινους επαναστάτες και του Λευκούς πιστούς στο προηγούμενο καθεστώς.

Κάθε in-game επιλογή πέφτει στους ώμους του πληρώματος και έχει τη δική της σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας. Δεν θα βρείτε κάτι φοβερά διαφορετικό από ό,τι έχετε συνηθίσει σε αντίστοιχα παιχνίδια, αλλά είναι μια απαραίτητη πινελιά για να κρατάει το ενδιαφέρον της αφήγησης αμείωτο, μπλεγμένη με μία δόση ηθικής.

Το βαρύ χαρτί του Last Train Home είναι η υβριδική και διττή φύση του gameplay. Η πρώτη εστιάζει στο κλασσικό survival, όπου, διασχίζοντας τον χάρτη της εκστρατείας, καίρια μέριμνά σας είναι η ευημερία του πληρώματός σας. Μπορείτε να σταματήσετε σε οποιοδήποτε σημείο, είτε στον χάρτη είτε σε σταθμούς (σε αστικές περιοχές), να σχηματίσετε ομάδες στρατιωτών και να τις αποστείλετε σε σημεία ενδιαφέροντος.

Συνήθως, οι αποστολές αυτές περιλαμβάνουν μάχες ή συλλογή πρώτων υλών, όπου απλά χρειάζεται να περιμένετε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ώστε η ομάδα να τα μαζέψει. Ο χρόνος, που είναι πολυτιμότατο αγαθό στο παιχνίδι, θα κάνει κάθε ομάδα να εξαρτάται από τη σύσταση και την κατάσταση αυτών που την απαρτίζουν. Το παιχνίδι φροντίζει να ενημερώνει τον παίκτη για το ποιο ποιοτικό χαρακτηριστικό χρειάζεται κάθε αποστολή (π.χ. forager), κάνοντας την επιλογή εύκολη.

Παράλληλα, έρχεστε αντιμέτωποι με τυχαίες αποστολές (τις οποίες μπορείτε και να αγνοήσετε), που θα απαιτήσουν από εσάς να λάβετε τις δύσκολες αποφάσεις στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω.

Ένας από τους ενδιαφέροντες μηχανισμούς του παιχνιδιού είναι η διαχείριση της κίνησης (και της ταχύτητάς του) ή της στάσης του τρένου, μιας και η ύπαρξη ενός μετρητή κινδύνου το μετατρέπει σε μια αγχωτική, αλλά ποτέ σε υπερβολικό βαθμό, σπαζοκεφαλιά. Ει τυχόν παραμείνουμε περισσότερο από όσο πρέπει στατικοί, τότε τα βομβαρδιστικά του εχθρού μάς ανακαλύπτουν και ανοίγουν πυρ. Αυτό δένει με το στοιχείο της διαχείρισης του χρόνου, αφού το πού και με ποια ταχύτητα βρίσκεται το τρένο σε σχέση με τις εργασίες που επιτελούνται (upgrades, στρατιώτες σε αποστολή, επιδιορθώσεις) είναι σημαντικότατο.

Η διαχείριση του τρένου, αλλά και των μονάδων μας, είναι το δεύτερο σκέλος του survival κομματιού του παιχνιδιού. Πραγματικά έγινε τρομερή δουλειά στο να αποκτήσουν τα μέλη του πληρώματος «ψηφιακή προσωπικότητα», καθώς η συνεχής τριβή για τη διατήρηση του ηθικού τους και της υγείας τους, του διαμοιρασμού των εργασιών και των πόντων εμπειρίας σε διάφορες δεξιότητες, τη στρατολόγησή τους, δημιουργεί το απαραίτητο δέσιμο, δίνοντας ακόμη ένα θετικό στοιχείο στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Ο κάθε στρατιώτης, πληρώντας το μίνιμουμ των απαιτήσεων σε στατιστικά, μπορεί να αναλάβει πολλαπλούς ρόλους. Σχετίζονται με το ρόλο του στη μάχη και το πόστο του στο τρένο (π.χ. γιατρός, μηχανικός). Το κλειδί εδώ είναι να έχουμε στη διάθεσή μας χρήσιμους πολυθεσίτες, οι οποίοι θα μας προσφέρουν την απαραίτητη ευελιξία, ώστε οι μάχες και οι δουλειές στο τρένο να γίνονται αποτελεσματικότερα και ταχύτερα, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους ταλαιπωρημένους από τις αγγαρείες λεγεωνάριους να ξεκουράζονται, ώστε να ανακάμπτουν (σε θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας).

Να σημειώσουμε πως το παιχνίδι απαιτεί δύο βάρδιες, βάζοντας στο τραπέζι τον μηχανισμό κύκλου μέρας-νύχτας, θυμίζοντάς μας πως ο πόλεμος και η επιβίωση δεν πάνε για «νανάκια» το βράδυ.

Τα πόστα του γιατρού και του μηχανικού προσφέρουν και πρακτικά οφέλη, καθώς επιτρέπουν την ανάθεση εργασιών ανάπτυξης και κατασκευής, όπως η αναβάθμιση δυνατοτήτων μάχης και η δημιουργία νέων πυρομαχικών και αναλώσιμων. Τα αναλώσιμα, αντικείμενα μιας χρήσης με σημαντικά αποτελέσματα (π.χ βότκα για ενίσχυση ηθικού,), είναι σπάνια και χρήζουν προσεκτικής διαχείρισης. Το ωραίο στοιχείο είναι, πως ανάλογα τον στρατιώτη στον οποίο θα δοθούν, μπορεί να επιφέρουν και αρνητικές συνέπειες (π.χ εθισμός).

Όπως ήταν αναμενόμενο, το «μπαλανσάρισμα» όλων των πόρων (χρήματα, φαγητό, καύσιμα, πολεμοφόδια) μέσω της λεπτής διαχείρισης του πλεονάσματος και των ελλείψεων καθενός από αυτά, στέκεται σε πρώτο πλάνο, σε όλο το γενικό σκηνικό.

Ενώ τα πράγματα πάνε περίφημα στον πρώτο πυλώνα του gameplay, στo RTS περιβάλλον είναι που αρχίζουν και φαίνονται τα αγκάθια και οι περιορισμοί στο όραμα των δημιουργών. Πριν από κάθε στρατιωτική εξόρμηση, ο παίκτης καλείται να σχηματίσει ομάδα, λαμβάνοντας κρίσιμες αποφάσεις για την ισορροπία και σύνθεσή της. Κάθε τύπος στρατιώτη φέρει μοναδικές ικανότητες. Οι ελεύθεροι σκοπευτές προσφέρουν δυνατό single target damage, οι grenadiers ρίχνουν παραπέτασμα καπνού και χειροβομβίδες, ενώ οι πολυβολητές με το παραδοσιακό deploy, παρέχουν κάλυψη area of effect.

Η επιλογή ενεργών και παθητικών ικανοτήτων, η επιλογή main weapon καθώς και το micromanagement αυτών μέσα στη μάχη θα φέρουν στον νου του παίκτη κάτι από Company Of Heroes, αλλά μην περιμένετε επουδενί την ακρίβεια, τη λεπτομέρεια και τη δράση των προαναφερθέντος τίτλου. Είναι όλα αρκετά πιο χοντροκομμένα, είτε μιλάμε για UI είτε για AI, οπότε το COH, το χρησιμοποιούμε ως στοιχείο αναφοράς για να πάρετε μια ιδέα.

Το γεγονός ότι λείπει το απαραίτητο ραφινάρισμα, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως τα πολυποίκιλα πεδία μαχών στερούνται τακτικού υποβάθρου. Το στοιχείο του survival μπλέκεται και εδώ, αφού η ένδεια πυρομαχικών, οι εύκολοι τραυματισμοί των στρατιωτών (πέρα από τον θάνατο βετεράνων πολεμιστών, προκαλούν και θέμα στα logistics του τρένου) και η κάλυψη που έχουν οι εχθρικές ομάδες, οδηγούν τον χρήστη στη υιοθέτηση πιο sneaky τακτικών, που απαιτούν πλαγιομετωπικές επιθέσεις, ενέδρες για a.o.e., «σιγανές» δολοφονίες με μαχαίρια και μέτρημα των κινήσεών μας.

Το προβληματικό UI του παιχνιδιού, αν και λειτουργικό, υστερεί σε κομψότητα και χρηστικότητα είτε μιλάμε για τη μάχη, είτε για τη διαχείριση του τρένου, και αυτό βγάζει μάτια (κυριολεκτικά). Είναι μάλλον και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του τίτλου, μιας και χωράει αρκετή βελτίωση. Δεν μας άρεσε ούτε η χρωματική παλέτα, ούτε ο ασφυκτικός όγκος πληροφοριών, ούτε και ελλείψεις όπως π.χ η αυτόματη ταξινόμηση βάσει των abilities.

Αυτό που καθιστά το Last Train Home ξεχωριστό είναι η μαγευτική ομορφιά του κόσμου που δημιούργησαν οι developers. Ο παίκτης βυθίζεται στην απελπισία των αθώων Ρώσων πολιτών που βίωσαν τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι συναντήσεις με τους Ρώσους στρατιώτες αφήνουν μια αβάσταχτη αίσθηση πόνου. Οι τοποθεσίες των αποστολών κόβουν την ανάσα, με κάθε λεπτομέρεια να έχει μελετηθεί με προσοχή.

Ένα καμένο σπίτι μοιάζει τόσο αληθινό, που ξυπνά συναισθήματα θλίψης για τους άτυχους κατοίκους του και οργής για τους υπαίτιους. Η λεπτομερής απεικόνιση εντείνει την αίσθηση ρεαλισμού και ζωντανεύει την ιστορία με τρόπο μοναδικό.

Το Last Train Home συνδυάζει με πρωτοτυπία μια προκλητική (αλλά και προβληματική) στρατηγική εμπειρία, με ένα καθηλωτικό περιβάλλον και μια συγκινητική ιστορία. Η καμπύλη δυσκολίας ίσως αποθαρρύνει τους λιγότερο έμπειρους παίκτες RTS, όμως η άψογη δόμηση του κόσμου και το υβριδικό gameplay μοντέλο κατατάσσει το παιχνίδι στα απολύτως προτεινόμενα.

To Last Train Home κυκλοφορεί για PC από τις 23/11/23. To review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την THQ Nordic.

The post Last Train Home | Review first appeared on GameOver.

The post Last Train Home | Review appeared first on GameOver.