Η διαπλοκή, οι συντεχνίες και η διακυβέρνηση Σαμαρά

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Έτριβαν τα μάτια τους οι ξένοι επιτηρητές με τον…καταδρομικό ανασχηματισμό που αποτόλμησε ο μεταβατικός πρωθυπουργός, λίγες εβδομάδες πριν παραδώσει τα κλειδιά για να πάει σπίτι του. Μία τυπική αντικατάσταση υπουργού δευτέρας διαλογής, εξελίχθηκε σε 8ήμερο θρίλερ, την ώρα που υπήρχε πρόθυμος(και κατάλληλος) υπηρεσιακός λειτουργός για να αναλάβει, χωρίς να ανοίξει μύτη.

Αμ δε! Από δώ το έφερνε από εκεί το πήγαινε ο πολυμήχανος κύριος Λουκάς, έπρεπε σώνει και καλά να ικανοποιήσει τις πράσινες εσωκομματικές μικροίντριγκες, τα καπρίτσια του Βενιζέλου,

τις «κόκκινες κάρτες» του Ρέσλερ και ασφαλώς την διάσωση-βόλεμα της… Αννούλας international, «της πιο προβεβλημένης Ελληνίδας πολιτικού» κατά τους Φαινάνσιαλ Ταιμς, που διέπραξαν δημοσιογραφική απρέπεια, λησμονώντας την σύγχρονη Θεοδώρα της ελληνικής βουλής…

Έχοντας ένα ολόκληρο PSI στο κεφάλι του, τον ασύλληπτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την δραματική υστέρηση στα έσοδα και τον εφιάλτη της ανεργίας, ο εντολοδόχος πρωθυπουργός ξόδεψε ατελείωτες ώρες για να επινοήσει και εν συνεχεία να υλοποιήσει μία περίτεχνη χορευτική φιγούρα, που θα ζήλευαν  ασφαλώς και τα μπαλέτα Μπολσόι.

Για την αποτελεσματικότητα του κ. Παπαδήμου βεβαίως, οι ξένοι πιστωτές είχαν πεισθεί προ πολλού. Ο άνθρωπος αποδείχτηκε ειδικός στα να μεταφέρει ραβασάκια από τις αίθουσες των συνεδριάσεων του Γιούρογκρουπ στο πεντάστερο ξενοδοχείο του Νταλάρα, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Έτοιμος ήταν να κλείσει τις συμφωνίες του PSI με ληστρικά, εις βάρος της Ελλάδας, επιτόκια που αν δεν παρενέβαινε το δίδυμο Μερκοζί, οι ιδιώτες ομολογιούχοι θα έτριβαν τα χέρια τους με το…κελεπούρι που τους προέκυψε.

Κερασάκι στην τούρτα ήταν ο αχρείαστος ανασχηματισμός των…κομάντος. Οι ξένοι είχαν προ καιρού βεβαιωθεί ότι ο τραπεζίτης δεν έχει το πολιτικό βάρος για να σύρει το κάρο της ελληνικής οικονομικής ανάκαμψης. Και μαθηματική πιθανότητα να υπάρχει για τη σωτηρία της Ελλάδας, ο κ. Λουκάς θα ασχολείται με το λουστράρισμα των μύχιων πόθων του Βενιζέλου, το χαμένο όραμα του «εκσυγχρονισμού» και το service στα ντόπια οικονομικά συμφέροντα που ελάχιστα συγκινούν τις ευαισθησίες των Γερμανών.

Έτσι λοιπόν, στα ευρωπαϊκά σαλόνια ωριμάζει πλέον η σκέψη για «εκλογές το συντομότερο δυνατό», αλλά και η προσδοκία για ισχυρή κυβέρνηση Σαμαρά.

Δεν συμπάθησαν αιφνιδίως τον αρχηγό της ΝΔ οι Γερμανοί, το αντίθετο θα έλεγα. Τους έχει κάτσει στο στομάχι επειδή σε ανύποπτο χρόνο τους αμφισβήτησε, προφητεύοντας το ναυάγιο του μνημονίου και την καταφυγή σε ένα «σχέδιο Β».

Όμως κι οι ίδιοι οι πιστωτές ομολογούν πλέον, ότι οι επιφυλάξεις Σαμαρά, ιδίως μάλιστα οι συνεχείς υπομνήσεις του για ανάπτυξη, έχουν στο έπακρο δικαιωθεί.

Το ερώτημα είναι θα τον αφήσουν να βάλει τις βάσεις για μια αναπτυξιακή προοπτική;. Είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε. Αλλά αν έχει κάποιος, έστω και μία ελπίδα να τους αλλάξει τα μυαλά είναι ο (αυτοδύναμος) Σαμαράς. Τον οποίο αρχίζουν και βλέπουν ως…αναγκαίο κακό.

Άλλες λύσεις δεν