Μάθε παιδί μου γράμματα κι ας γίνεις πιτσαδόρος…

Το μεγαλύτερο βάσανο του Έλληνα γονιού είναι να περάσει το παιδί του στο πανεπιστήμιο, για να μπορέσει αργότερα να βρει μια καλή δουλειά.

Η αρχή του Γολγοθά είναι  τα έξοδα  για φροντιστήρια, ξένες γλώσσες κλπ.

Στη συνεχεία, εάν το παιδί   περάσει  σε κάποια σχολή, ο γονιός συνεχίζει να «αιμορραγεί» λόγω των δαπανών σε ενοίκια, μετακινήσεις κλπ.

Φυσικά τα έξοδα του γονιού συνεχίζονται, καθώς επιλέγεται η μετάβαση στο εξωτερικό , προκειμένου να αποκτηθεί κανένα μεταπτυχιακό, για ένα καλύτερο μέλλον.

Ωστόσο,  στο τέλος της μακράς αυτής πορείας εξόδων, στερήσεων και αγωνίας,

το αποτέλεσμα είναι η ανεργία, ή στην καλύτερη μία δουλεία κατώτερη των ικανοτήτων του παιδιού του, π.χ. πιτσαδόρος.

Κάτι ανάλογο όμως, συμβαίνει και στην Αμερική, εκεί όπου φιλοδοξούν να μεταναστεύσουν πολλοί Έλληνες πτυχιούχοι, για να … δικαιωθούν.

Και εκεί όμως, τα πράγματα είναι σκούρα όσον αφορά την απασχόληση των νέων πτυχιούχων, σύμφωνα με άρθρο  της εφημερίδας  Washingtonpost.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα, ο  αμερικανός  πρόεδρος Ομπάμα,  επιμένει πως το μέλλον της χώρας του βασίζεται στην επιστήμη.  Μάλιστα προτρέπει τους νέους να στραφούν προς τις θετικές επιστήμες και την έρευνα.

Στη πραγματικότητα όμως, τα διδακτορικά που παράγουν τα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι πολύ περισσότερα από τις διαθέσιμες θέσεις απασχόλησης στην αμερικανική αγορά.

Από την πλευρά του, ο εκδότης του Science Careers, δηλώνει πως, «όποιος ξεκινάει να σπουδάζει, περιμένοντας πως οι εργοδότες θα τον περιμένουν με χαρά, θα απογοητευτεί».

Και αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί καθόλου έκπληξη, μετά από χρόνια περικοπών δαπανών για την παιδεία και ενός  αντιεπιστημονικού  κλίματος  που καλλιεργείται στην Αμερική.

Όπως άλλωστε τονίζει σκωπτικά το Next New Deal, οι Ελβετοί και όχι οι Αμερικάνοι είναι αυτοί που ανακάλυψαν το μποζόνιο Higgs. Τυχαίο;

Προς το παρόν, οι θετικοί επιστήμονες αντέχουν κάπως. Οι φυσικοί και οι γιατροί δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, με ανεργία κάτω του 2% για τις ειδικότητες τους.

Στους άλλους όμως κλάδους, όπως στη βιολογία, οι κάτοχοι PhD βρίσκουν θέση σε πανεπιστήμιο μόνο σε ποσοστό 14% στα πρώτα πέντε χρόνια μετά τη αποφοίτησή τους.

Και μπορεί το ποσοστό ανεργίας για τους κατόχους διδακτορικών να είναι κάπως χαμηλότερο από τον γενικό μέσο όρο στις ΗΠΑ, αλλά αυτό οφείλεται στο ότι πολλοί απασχολούνται σε άλλα πεδία από το αντικείμενο τους, ή σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις μεταδιδακτορικών ερευνητών.

Ακόμη και οι φαρμακοβιομηχανίες, που κάποτε αποτελούσαν το αποκούμπι για τους άνεργους διδάκτορες, έχουν κόψει πάνω από 300.000 θέσεις απασχόλησης στις ΗΠΑ, από το 2000.

Πρόκειται για σφαγή, λένε κάποιοι. Ακόμη και ένας χημικός με PhD από το περίφημο Stanford, δύσκολα θα βρει δουλειά!

Strange Attractor