Πεζοδρόμιο: Σκηνή για άπειρες πράξεις

Και μη μου πεις ότι δεν έχεις θέση εδώ… Το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου φαντάζομαι πως μεγαλώνοντας έχεις καταλάβει ότι είναι τουλάχιστον αστείο, για να μη σου πω γελοίο.

Βλέπεις όλους εκείνους τους “δήθεν σε όλα τους” και πραγματικά αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην βλέπουν γύρω τους τον κόσμο που γελάει μαζί τους; Τελικά οι περισσότεροι έχοντας εκπληρώσει τις φανερές μας επιθυμίες ανακαλύπτουμε πως καιρός είναι να παραδεχτούμε την ανάγκη μας να ξυπνήσουμε τα κρυμμένα μας “θέλω”.

Και σίγουρα θα

έχεις καταλάβει ότι πάνε εκείνες οι ωραίες εποχές που παίρνοντας ένα πτυχίο άνοιγε μπροστά σου ο δρόμος της επαγγελματικής επιτυχίας ή ακόμη και της σιγουριάς για μια “ασφαλή” ζωή.

Μπορεί ο μπαμπάς σου κάποτε να σε μεγάλωνε με τις ανέσεις που μόνο σε Έλληνα άρμοζαν, αλλά κανείς μας δε κοίταξε ποτέ την ημερομηνία λήξης. Πίστεψέ με και εγώ τις ημερομηνίες και τις τιμές των προϊόντων που αγοράζω, τα τελευταία χρόνια, τις κοιτάζω.

Μέχρι τώρα ένιωθα μια απέραντη εμπιστοσύνη για όσα μου έδιναν και… να τα αποτελέσματα. Αλλά γιατί αναλωνόμαστε τελικά τόσο πολύ με όσα μας δίνουνε στο χέρι και δεν αποφασίζουμε να αντιδράσουμε;

Δεν είναι δυνατόν να έχεις τόσες αντιρρήσεις και να περιμένεις να ακουστείς, λέγοντάς τα μόνο στο διπλανό σου πίνοντας καφέ. Λέω καφέ και σίγουρα καταλαβαίνεις την ελληνικότητα της συγκεκριμένης συνήθειας.

Δε γίνεται να έχεις τόσες ιδέες και τόσες ελπίδες, για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια που μας χαρίζουν και εσύ ακόμα να αγοράζεις πανάκριβα τα ληγμένα τους προϊόντα.

Στο σημείο που φτάσαμε δε νομίζω πως έχουμε να χάσουμε και πολλά, αν αναλογιστούμε ότι από τα λίγα πράγματα που μας έμειναν, είναι, τουλάχιστον, η αξιοπρέπεια. Αυτή είναι και η βάση της ιδέας μας. Να δημιουργήσουμε έναν e-χώρο εκτόνωσης, ένα χώρο, για να μπορείς να λες τη γνώμη σου και να μπορεί ο καθένας να σε διαβάσει.

Διαβάζοντας τις σελίδες μας θα καταλάβεις ότι είμαστε όλοι παλιοί γνώριμοι. Όλοι μας περάσαμε από τις ίδιες αίθουσες και από τα ίδια θρανία. Όλοι μας κάναμε τον κόπο μας, για να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί στο “Πεζοδρόμιο”, με σκοπό αυτή τη φορά όχι μόνο να παίξουμε. Μαζευτήκαμε, για να φωνάξουμε με τον δικό μας τρόπο και να ακουστούμε. Από το πρώτο τεύχος ήδη μας “κατηγόρησαν” ότι δεν έχουμε συγκεκριμένο χαρακτήρα και ευτυχώς, γιατί πιάσαμε τον στόχο μας. Δεν υποσχεθήκαμε σε κανέναν ότι θα δημιουργήσουμε κάτι συγκεκριμένο. Βρέθηκαν αρκετοί που μέσα από τα μηνύματά τους μας ρώτησαν ποιό θέμα θα μας ενδιέφερε να αναπτύξουν.

Η απάντηση σε όλους ήταν η ίδια: “Αυτό που θέλεις”. Είμαστε μια ομάδα που συνεχώς δείχνει να μεγαλώνει και σίγουρα όλο αυτό μας δίνει πραγματικά μεγάλο κουράγιο και ακόμα μεγαλύτερο πείσμα. Εσύ πάλι είσαι σίγουρα μέλος του “Πεζοδρομίου,” γιατί (σίγουρα) και εσύ εκεί έχεις μεγαλώσει και ποιος ξέρει… ίσως να παίζαμε και μαζί κάποτε.

Αρκομάνης Χρήστος

Αρχισυντάκτης-Διευθυντής της ομάδας του ”Πεζοδρομίου”