Η ιστορία ενός λάθους

Το κρατάμε καιρό και εξ αρχής είχαμε αποφασίσει να το χρησιμοποιήσουμε αφού τελειώσει η φάση των "16", ώστε να μην βρεθεί κανείς να μας… κατηγορήσει ότι επιχειρούμε προκαταβολικά να προσφέρουμε άλλοθι στον Παναθηναϊκό για ενδεχόμενη αποτυχία του, ή ότι… στρογγυλεύουμε τις γωνίες.

Τώρα, λοιπόν, που η μελάνη στο βιβλίο της ιστορίας της Ευρωλίγκας είναι ανεξίτηλη, μπορούμε να γυρίσουμε λίγο πίσω το ρολόι. Ήταν 1η Μαρτίου και ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ

Ήταν το 18ο λεπτό, όταν οι Τούρκοι επιχείρησαν επίθεση. Ο χρόνος των 24 έληξε, ήχησε η κόρνα, αλλά εμφανώς εκπρόθεσμα ο Λούκας πήρε επιθετικό ριμπάουντ και πέτυχε καλάθι. Ο Γάλλος Μπισάν κατευθύνθηκε προς τη γραμματεία, να δει τί έγινε, αλλά ο Σέρβος Γιόβτσιτς πήρε πάνω του το σφύριγμα και μέτρησε το καλάθι (34-32), χωρίς να συμβουλευτεί το επαναληπτικό βίντεο.

Θεώρησε, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ότι η μπάλα είχε βρει τη στεφάνη και πως κακώς δεν ανανεώθηκε το 24άρι. Μόνο που έκανε λάθος. Το βίντεο ήταν αψευδής μάρτυρας, η γραμματεία είχε κάνει πολύ σωστά τη δουλειά της και τα παιδιά στη στατιστική έλεγαν μεταξύ τους στο ημίχρονο "σκεφτείτε με ένα καλάθι να κριθεί ο νικητής".

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε με 75-62 κι όσον αφορούσε στην εξέλιξη εκείνου του αγώνα το καλάθι του Λούκας που ΚΑΚΩΣ μέτρησε δεν έκρινε το παραμικρό. Μόνο που αυτό το καλάθι χώρισε την τρίτη από την τέταρτη θέση στον όμιλο. Αν οι διαιτητές είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους, τώρα θα είχαμε ήδη μια ομάδα στο φάιναλ φορ.

Γιατί ο Παναθηναϊκός θα ήταν τρίτος (έτσι όπως ήρθαν τα αποτελέσματα) και θα συναντούσε τώρα τον Ολυμπιακό, άρα θα είχαμε εξ ορισμού μια ομάδα στο Λονδίνο. Κανείς μας, το γράψαμε και χθες, δεν ήθελε μπασκετικό εμφύλιο, όμως αυτό είναι διαφορετική ιστορία.

Ο Κώστας Ρήγας καλά θα κάνει να μαζέψει λίγο τους διαιτητές της Ευρωλίγκας, τώρα που αρχίζουν τα ακόμα πιο δύσκολα, γιατί τέτοιες φάσεις μπορεί να… στοιχειώσουν το πρωτάθλημα, το οποίο έχει ως σημαία την αξιοπιστία. Με τα διπλά που έχουν σημειωθεί, την εν γένει εικόνα, τις ανατροπές, τις ομάδες που έμειναν έξω, αυτή η αξιοπιστία είναι σχεδόν… δεδομένη.

Μόνο που εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Κι εμείς, παραδοσιακά, δεν κραυγάζουμε κατά των διαιτητών, δεν… βαθμολογούμε (το κάναμε στα… νιάτα μας, αλλά από τότε έχει περάσει κοντά 20ετία και η ζωή αλλάζει, μαζί και οι ανάγκες προσέγγισης του χώρου), θέλουμε όμως να βλέπουμε τις καλύτερες δυνατές διαιτησίες από τους κατά τεκμήριο καλύτερους.