"Καουμπόιδες" και Φιλαθλητικός!

Λοιπόν, αυτός ο Στόγκλιν που βρήκε και έφερε ο Ζευγώλης στον Ηλυσιακό μας αρέσει πολύ. Μας φτιάνει την διάθεση. Ο απόφοιτος του Μέριλαντ μας θύμισε παλιές καλές εποχές με τους αμερικανούς καουμπόιδες, τους αμερικανούς σκόρερ και μπόμπερς που δεν έμπαιναν ποτέ σε προπονητικά καλούπια και τακτικές, που ήθελαν μια μπάλα μόνοι τους αλλά έπαιρναν και μόνοι τους τα παιχνίδια.

Στην δεκαετία του 90' και του 2000 οι ομάδες μας έφεραν πολλούς τέτοιους παίκτες τύπου Μίτσελ Ουίγγινς ή Ίνγκραμ κτλ... Παικτών που ήθελαν πάντα να είναι πρωταγωνιστές, ήθελαν να έχουν πάντα την μπάλα και

να παίρνουν όλα τα σουτ. Να παίζουν ένα ελεύθερο και χωρίς σύστημα μπάσκετ στηριζόμενοι στο ταλέντο και το ένστικτο και θέλοντας να παίρνουν τα παιχνίδια με την επίθεση.

Στην πορεία των χρόνων άλλαξαν τα δεδομένα. Οι ομάδες πήγαν περισσότερο στην τακτική και στην χημεία της ομάδας δίνοντας και έμφαση στην άμυνα και δουλεύοντας ομαδικά. Με όλα αυτά λοιπόν οι ίδιοι οι προπονητές απέφυγαν σταδιακά να παίρνουν αμερικανούς... καουμπόιδες που θα έπαιρναν κάποια ματς μόνοι τους αλλά στην κακή τους μέρα μπορεί και να σε κατέστρεφαν. Και δούλεψαν οι ομάδες με την άμυνα, με τους ρόλους με την τακτική. Έτσι έπεσε και το θέαμα και το σκοράρισμα και εξέλειψαν παίκτες αμερικανοί που ζούσαν και πέθαιναν με το να σκοράρουν... Το ποιός κέρδισε και ποιός έχασε είναι μεγάλο θέμα και δεν θα έχουμε ποτέ ασφαλή απάντηση.

Το βέβαιο είναι ότι ο κόσμος πάντα διψά για σκορ και θέαμα, για καρφώματα και για παίκτες που βάζουν 30 και 40π και ας είναι σκέτη καταστροφή στην κακή τους μέρα. Ακόμα και σήμερα όμως οι προπονητές έχουν αντιφατική απάντηση. Πολλοί θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι και οι αμερικανοί πρέπει να είναι μέλη της ομάδας και ρολίστες. Οι περισσότεροι. Κάποιοι όπως ο Ζευγώλης λένε ουσιαστικά ότι το μπάσκετ όπως και η χώρα γύρισαν 20 χρόνια πίσω σε πολλά πράγματα και άρα πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή των καουμπόις!

Και να παίρνουν οι ομάδες παίκτες σολίστες, παικτών των 30π που μπορούν να πάρουν ένα ματς μόνοι τους ακόμα και αν διαταράσσουν τις ισορροπίες. Τι διαλέγουμε; Δύσκολη απάντηση καθώς δεν είναι και εύκολο να διατηρήσεις μια ομάδα με άμυνα και τακτική και ρόλους και να έχεις και ένα παίκτη τύπου Στόγκλιν μέσα.

Από την άλλη όμως γουστάρουμε το μπάσκετ... Φαρ Ουέστ και Στόγκλιν του Ηλυσιακού που έφερε άγρια ομορφιά αλλά και νίκες στην ομάδα των Ιλισίων. Επειδή κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει τι είναι το καλύτερο απλά παραθέτω την άποψή μου. Όπως και το ότι θέλω να βλέπω νέα παιδιά να παίζουν και να παίρνουν ευκαιρίες και ας χάνουν οι ομάδες τους...

Να δούμε το νέο αίμα όπως λένε, να δούμε παιδιά με πάθος στο παρκέ σαν τις παλιές καλές εποχές.... Όπως βλέπουμε με χαρά τον Φιλαθλητικό που έχει πολύ ταλέντο και πάθος και είναι ομάδα γειτονιάς που χαίρεσαι να την βλέπεις παίζοντας και ωραίο μπασκετάκι και θυμίζει την τρελή πορεία των Αμπελοκήπων πριν 15 χρόνια που ήταν από τις λίγες ομάδες που γέμιζε ένα γήπεδο από ουδέτερους φιλάθλους που χαίρονταν το ραν εντ γκαν μπάσκετ του προπονητή Καλαφατάκη με τους Σταυρακόπουλο, Φλώρο, Παναγιωταράκο, Πατρίκη κλπ!

Που έπαιζαν με τρομερό πάθος και χαιρόσουν μπάσκετ. Μπάσκετ θεάματος και υγείας. Μήπως τελικά τόσα χρόνια μας έλειψαν οι "Καουμπόιδες" και ένας Φιλαθλητικός για να γυρίσει πάλι ο κόσμος στα γήπεδα και να ευχαριστηθεί μπασκετάκι;