Το τέλος της Ελλάδας του Θανάση...

Τι σου είναι ένας χρόνος!
Όσα δε γίναν δεκαετίες τώρα, έγιναν μέσα στο 2011.
Από την είδηση του θανάτου του Μπιν Λάντεν (ισχύει-δεν ισχύει), στην πτώση του Μουμπάρακ και του Καντάφι...
Από το ελληνικό συνεχιζόμενο δράμα ως το πορτογαλικό, το ισπανικό, το ιταλικό...

Από τη Φουκουσίμα ως τη Συρία.
Απ' τη Μέρκελ στον Παπαδήμο κι απ' τον Ομπάμα στον Μόντι.
Απ' τον Μπέο στον Εφραίμ κι απ' τον Μάκη στον Πανίκα (Ψωμιάδηδες).
Απ' την πλατεία Ταχρίρ στην πλατεία Συντάγματος κι από το πάρκο του Dow Jones ως την Πλατεία του Ήλιου.
Μια χρονιά-(μαύρη) μαγεία!

Αυτό βέβαια ήταν το περιβάλλον που ζήσαμε.
Διότι ο καθένας μας ζει και στο δικό του παράλληλο σύμπαν, το οποίο άλλοτε συσχετίζεται άμεσα με το περιβάλλον κι άλλοτε υπάρχει ανεξάρτητα από αυτό.
Μπορεί κάλλιστα δηλαδή ο κόσμος γύρω μας να καίγεται κι εμείς να ζούμε μέσα ση φωτιά κάποιες πολύ ωραίες προσωπικές μας στιγμές.
Γι' αυτό δεν είναι αποκλειστικά μαύρη χρονιά αυτή που περνάει.
Σίγουρα για τον καθένα μας έχει και τις πολύ όμορφες στιγμές της.
Κι αυτές ίσως είναι και η φλόγα που μας κρατά ζωντανούς σε χαλεπούς καιρούς.

Έβλεπα πριν στο εξαιρετικό blog της φίλης κ.κ. φωτογραφίες που τράβηξε η ίδια από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του έτους που μας πέρασε. Από τις καθημερινές διαδηλώσεις του Μάη-Ιούνη στην Πλατεία Συντάγματος ως τις τελευταίες του Οκτώβρη.
Μου μοιάζαν τόσο μακρινά όλα αυτά.
Αν σκεφτεί κανείς το πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες...
Στα μάτια και στις μύτες μας τα χημικά του καλοκαιριού έχουν αφήσει τα ίχνη τους. Η μυρωδιά τους είναι ακόμη εκεί.
Αλλά εμείς δεν είμαστε πια εκεί.

Σαν τρομαγμένοι ήρωες ενός θρίλερ που μας κυνηγά το τέρας στο σπίτι κι εμείς έχουμε κρυφτεί πίσω απ' την πόρτα της σοφίτας, ελπίζοντας να μη μας βρει μέχρι να σκεφτούμε το σχέδιο με το οποίο θα εξοντώσουμε το τέρας.
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι ως πρωταγωνιστές (ακόμη και σε θρίλερ), στο τέλος εμείς θα επιζήσουμε και το τέρας θα νικηθεί.
Αλλά μοιάζουμε απλά να επιτείνουμε την αγωνία και σ' εμάς και στους θεατές μας και να καλλιεργούμε τη σιγουρια της νίκης στο θηρίο, ώσπου αυτό θα συντριβεί πιο εντυπωσιακά!
Και σημειωτέον ότι ακόμη και στα πιο γλυκανάλατα happy end, ο πρωταγωνιστής θα αποκομίσει έστω μια γρατζουνιά.
Αλλά η γρατζουνιά δεν είναι ήττα, αλλά δείγμα επερχόμενης νίκης.
Αν ήταν να χάσουμε, το θηρίο θα μας έτρωγε από την αρχή...

Επομένως το 2012 να 'μαστε καλά κι έχουμε να κάνουμε πολλά!

Και βέβαια φεύγοντας το 2011 μας παίρνει και κάποια πρόσωπα τα οποία είχαν μια ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους αυτού εδώ του τόπου.

Λάκης Σάντας, ο πρώτος αντιστασιακός της Ευρώπης που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη ναζιστικη σημαία από την Ακρόπολη, πράξη που αποτέλεσε και το έναυσμα για την πανευρωπαική Αντίσταση κατά των Ναζί. Ισόβιος ιδεολόγος και αποτραβηγμένος από τα φώτα.

Θανάσης Βέγγος, ο ηθοποιός που εξέφρασε τη "