Ας ξεχάσουμε το 2011…

Οι φίλοι με κατηγορούν κάθε χρόνο, τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου, για τα όσα μπινελίκια ρίχνω για τη χρονιά που αφήνω πίσω μου… Φέτος αντιλαμβάνομαι ότι, τελικά, είχαν δίκιο. Δεν έπρεπε να «συμπεριφερθώ» έτσι στις προηγούμενε χρονιές. Πού να ήξερα, όμως, ο… έρημος τι θα με περιμένει το 2011, έτσι ώστε να τα πω όλα μαζί;

Η χρονιά που αφήνουμε (αφήσαμε, αν διαβάζετε τα όσα έγραψα μετά τις 00.00) ήταν για όλους μας (ή για τους περισσότερους, αν θέλετε, καθώς υπάρχουν και οι ευεγερθέντες) μία από τις χειρότερες, μετά τη μεταπολίτευση. Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι τέτοια που

ώθησε νέους ανθρώπους, γεμάτους όρεξη και όνειρα για το αύριο, να μεταναστεύουν σε δημοκρατικές χώρες και κάποιους άλλους, μικρότερους, να σταματήσουν να διεκδικούν και να ελπίζουν. Το σημαντικότερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού αντιλήφθηκε, κύριοι Βουλευτές, ότι η Ελλάδα, όπως την καταντήσατε, μετατράπηκε σε μία από τις χειρότερες χώρες παγκοσμίως για να ζει κάποιος.

Δεν ξεχνώ τους μεγαλύτερους, σε ηλικία, ανθρώπους που συνεχίζουν να δίνουν, καθημερινά, τον αγώνα τους, ούτε τους συνταξιούχους, κάποιοι εκ των οποίων υποχρεούνται, μετά από 30 και 35 χρόνια – σκληρή σε πολλές περιπτώσεις – εργασίας, να ζουν με 350 και 400 ευρώ. Το γεγονός, όμως, ότι ο ζωντανότερος οργανισμός της χώρας, οι πιτσιρικάδες, έπαψαν να ονειρεύονται είναι ασυγχώρητο για όλους αυτούς τους καρεκλοκένταυρους που τους ενδιαφέρει περισσότερο αν οι γλάστρες τους, στο σπίτι τους, είναι ποτισμένες, από το αν πεινάει μεγάλος αριθμός συμπολιτών τους.

Αξίες σημαντικές, οι οποίες χαρακτηρίζουν το DNA του Έλληνα, όπως η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό μας, δυστυχώς, τείνουν να εκλείψουν. Λυπάμαι να βλέπω ανθρώπους με σκυμμένο το κεφάλι και ο διπλανός τους να κάθεται, επιδεικτικά, με σταυρωμένα τα χέρια. Η κατάσταση στη χώρα μας είναι – και θα είναι όπως όλα δείχνουν – δύσκολη. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά δεν βλέπω… φως στο τούνελ, έτσι ώστε να ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο.

Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε να σταθούμε ο ένας στον άλλον. Μπορούμε να βοηθήσουμε τον φίλο μας, τον συγγενή μας, τον γείτονα μας και οποιονδήποτε άλλο έχει την ανάγκη μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική βοήθεια, καθώς είναι λίγοι αυτοί, πλέον, που έχουν στην άκρη ένα περίσσευμα. Αναφέρομαι στη βοήθεια, όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται και μπορεί να τη δώσει... Δεν κοστίζει τίποτα. Ακόμα και εμάς, τους ίδιους, θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.

Εύχομαι το 2012 να φέρει σε όλους μας υγεία (πάνω απ’ όλα) και πολλά χαμόγελα. Εύχομαι οι επόμενες μέρες να είναι καλύτερες από τις προηγούμενες, με τους φίλους μας κοντά μας. Εύχομαι να σταθούμε όλοι μας στον διπλανό μας.

Για όλα τα υπόλοιπα κάντε υπομονή μέχρι νεωτέρας…

Υ.Γ.: Διαβάσατε την ανασκόπηση της χρονιάς, όπως την κάλυψε το Onsports;