Το ποτάμι της οργής

Στη συνείδησή μου, οι κοινωνικές διαδρομές της χώρας ήταν πάντα αλληλένδετες με τις συμπεριφορές που αναπτύσσονταν στα γήπεδα.

Εν έτει 2011, στη κρισιμότερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας του τόπου, τα γήπεδα παραμένουν ο τελευταίος ελεύθερος χώρος έκφρασης. Και δεν μπορεί να καμφθούν, από ταγματασφαλίτικες λογικές, όπως επιχειρήθηκε τελευταία. Γιατί το οργισμένο ποτάμι, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω...

Είναι βέβαιο κατά την άποψή μου, πως όσα συνέβησαν ανά την χώρα τη προηγούμενη εβδομάδα, όσα έγιναν χθες και θα γίνουν σήμερα, είναι μόνο η αρχή. Ο κόσμος πονά, είναι πληγωμένος και προδωμένος από όσα συμβαίνουν γύρω. Νέα μέτρα, νέα απώλεια δικαιωμάτων που μας γυρνούν με γοργά βήματα σε συνθήκες μαύρες, σχεδόν μεσαιωνικές. Και την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καν μια ψευδαίσθηση δικαιοσύνης, ώστε κάποιοι να τιμωρηθούν για όσα έκαναν. Ολα συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο, θαρρείς και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα.

Οι εκδηλώσεις αντίδρασης στη χώρα είναι συνεχόμενες και ολοένα πιο δυνατές. Ηταν βέβαιο πως θα επιχειρούσαν προβοκατόρικα να δημιουργήσουν προβλήματα, ήταν φανερό πως θα έμπλεκαν σε μια αγνή έκφραση διαμαρτυρίας, στοιχεία που θέλουν να καπηλευθούν κάθε λαϊκή έκφραση. Οσο περιορίζονται οι χώροι και οι τρόποι αντίδρασης, ο κόσμος θα αναζητήσει διέξοδο αλλού. Και το γήπεδο μπορεί να αποτελέσει μια τέτοια βάση. Την τελευταία ίσως, ανοιχτή και καθαρή φωνή αντίδρασης προς όσα συμβαίνουν.

Πριν από τα πανό της προηγούμενης εβδομάδας που προκάλεσαν τόση κουβέντα, είχαν προηγηθεί τα ευφυή συνθήματα των φίλων του ΟΣΦΠ στο ματς με την Ντόρτμουντ. Ο κόσμος δεν αντέχει και δεν χαλιναγωγείται. Οσους εγκάθετους κι αν στείλουν, όσο κι αν θέλουν να περάσουν τη λογική πως πρόκειται για χούλιγκανς και μπαχαλάκηδες, υπάρχει σκεπτόμενος κόσμος, που αγωνιά και ξέρει πως δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί.

Αλλωστε, το γήπεδο ήταν πάντα ένας έντονος τρόπος έκφρασης. Από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν στα στάδια της Ρώμης και του Βυζαντίου, κρίνονταν πολλές φορές η τύχη ενός αυτοκράτορα. Από τις μορφές αντίδρασης προς όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα. Θυμηθείτε την εναντίωση στην ελληνική χούντα από τους φίλους της ΑΕΚ στο περιθώριο της αναμέτρησης με την Κοπεγχάγη στη δεκαετία του ʼ60. Ακόμα και την κατάθεση άποψης για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, που αποτελεί ένα πρόσφατο μήνυμα των γηπέδων.

Κοντολογίς, εκτιμώ πως βρισκόμαστε απλά στην αρχή. Οσο τα μέτρα θα γίνονται πιο απάνθρωπα, όσο θα τους ενδιαφέρει η ευημερία μόνο των αριθμών και όχι των πολιτών, τόσο η ένταση θα μεγαλώνει. Και όσο θα κλείνουν την δίοδο διαμαρτυρίας στις πόλεις και στα μεγάλα σημεία, τόσο θα μεταφέρεται η ένταση στο γήπεδο. Εκεί που υπάρχει ελευθερία σκέψης, έκφρασης και δεν μπορεί να «μαντρωθεί» από κανέναν, όσο δυνατός κι αν είναι. Είμαστε στο ξεκίνημα. Και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ακόμα, για το πού θα βγάλει αυτή η ιστορία.