Το styling της κρίσης; Όχι, το styling του 2012

Ο Πέτρος Κωστόπουλος ξεφυλλίζει το νέο GQ και βλέπει ότι το low budget “σοφιστικέ” ντύσιμο είναι το must της μόδας – όπως και τα fashion items βγαλμένα από τα ‘50s-‘60s. Κι αυτό είναι που του αρέσει περισσότερο.

Κοίταζα τις προάλλες το τεύχος Μαΐου του αμερικάνικου GQ. Πέρα ότι το βρίσκω ένα εξόχως ενδιαφέρον περιοδικό από πλευρά κειμένων, το GQ τα τελευταία

30 χρόνια έχει γίνει η αντρική βίβλος του στυλ. Εδώ και πολλά χρόνια φιλοξενούσε και φιλοξενεί από τα πιο φτηνά μέχρι τα πιο ακριβά κομμάτια μιας αντρικής γκαρνταρόμπας. Διαβάζοντας όμως το νέο τεύχος είδα κάτι ωραίο, κάτι καινούργιο γα το περιοδικό. Είχε φωτογραφίες από αντρικά ντυσίματα σε πασαρέλες, κυρίως ακριβών έως πανάκριβων σχεδιαστών και διπλά είχε τη δικιά του πρόταση πως αυτό το στυλ των 1.500 και 2.500 δολαρίων μπορείς να το «κοπιάρεις» με 200-300 δολάρια.

Από ότι φαίνεται το θέμα πια των φτηνών ρούχων, δεν αφορά μόνο εμάς (αν και νομίζω ότι εδώ δεν μας αφορούν καθόλου τα ρούχα αν κρίνω από την κίνηση στα μαγαζιά…) αλλά ολόκληρο τον πλανήτη, βρίσκεται δεν βρίσκεται σε κρίση. Αρχίζει και κυριαρχεί η θεωρία ότι πρέπει να είσαι λίγο μαλάκας και πολύ πλούσιος για να αγοράζεις ακριβά ρούχα. Ίσως αυτό να έχει να κάνει και με δύο διαφορετικούς παράγοντες. Ο ένας είναι ότι υπάρχουν πάρα πολύ καλές εταιρίες με πάρα πολύ φθηνά ρούχα, που σε μεγάλο βαθμό μοιάζουν με αυτά των ακριβών designers – H&M, Zara, GAP, Tommy Hilfiger (σχετικά, αλλά μόνο στην Ελλάδα), αλλά και μια σειρά μη επώνυμων σχεδιαστών που βγάζει πάρα πολύ καλό «σοφιστικέ» ντύσιμο.

Το δεύτερο είναι ότι όλο και λιγότερο οι νέοι άνθρωποι ψάχνουν να εκφραστούν ως fashion victims μέσα από αυτές τις επιλογές. Αυτή τη δήλωση της διαφορετικότητας την κάνουν πια μέσα από έναν αχταρμά διαφορετικών ρούχων. Στο GQ και σε όλα τα ανάλογα περιοδικά, θα έλεγα ότι μερικά πράγματα, εύκολα και φτηνά, έχουν γίνει must μόδα (για αυτούς που ενδιαφέρονται). Εγώ αυτή την εποχή ούτε να βλέπω δεν θέλω ρούχα, παρότι ήταν το μοναδικό έξοδο που επέτρεπα στον εαυτό μου τα προηγούμενα χρόνια. Όλα τα έχει η Μαριορή, σκέφτομαι, ο φερετζές της λείπει. Για αυτό παρότι συμφωνώ με τον Ραλφ Λόρεν όταν αυτός δηλώνει «πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να ζήσει πολλές ζωές μέσα από το προσωπικό του στυλ. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψεις ξανά τον εαυτό σου». Να χρησιμοποιήσεις κανένα ρουχαλάκι για να αντιμετωπίσεις την νταουνίλα και να εμφανιστείς σαν άλλος άνθρωπος, σαν να παίζεις σε μια ταινία με άλλο σενάριο κάθε φορά.

Λοιπό τι είδα φέτος φτηνά και καλά. Πρώτον τα γυαλιά ηλίου που έχουμε αρχίσει να φοράμε κάθε μέρα, είναι σκελετό λιγότερο μεταλλικό και περισσότερο κοκάλινο και κυρίως με ταρταρούγα – μεγάλη σχετικά σκελετοί από καφετιά ή μαυροκίτρινη ταρταρούγα. Κάτι oldies, που βλέπαμε στις ταινίες των ‘50s και ‘60s. Υπάρχουν τα ακριβά, αλλά δίπλα από αυτά υπάρχουν και τα πάμφθηνα. Στα γυαλιά βέβαια πιστεύω ότι για λόγους υγείας, πρέπει να αγοράσεις αυτά που έχουν καλούς φακούς, γιατί αλλιώς στραβώνεσαι. Είναι ίσως το μόνο item μόδας