Ο Στρατηγός Άνεμος θα τα πάρει όλα;

Ειρήνη, Αλεξάνδρα, Γιώργο.. όπως κι αν είναι το όνομα σου, εξαντλήθηκα αν κι ακόμη είμαστε στην αρχή.

Σε συναντώ καθημερινά στη στάση του Ηλεκτρικού, του παλιού πράσινου λεωφορείου μα και στις αποβάθρες του βιαστικού Μετρό, που το κουρασμένο από το χάραμα, ακόμη, πρόσωπό σου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.

Σπέρνουν χρόνια θύελλες, φαίνεται πως ήρθε η στιγμή και με τη δικιά μας ανοχή, να τις θερίσουν.

Το αντίτιμο για μια αξιοπρεπή ζωή φαίνεται πως είναι πολύ ακριβό.

Κρατούσαμε ψηλά το κεφάλι, δεν αφήναμε περιθώρια

για να χαρακτηριστούμε μίζεροι. Ένα παρελθόν που μοιάζει σαν παιδικό παραμυθάκι.

Τώρα η φωτιά δε σιγοκαίει, έχει αρπάξει για τα καλά. Ουρές στα ταμεία της ΔΕΗ, ουρές για το επίδομα του ΟΑΕΔ που, ακόμη, κάποιοι κρύβουν το πρόσωπό τους, λες η ανεργία να είναι αρρώστα;; και στα σισσίτια χάνεται το μάτι από την φανερή ανέχεια.

Δεν είναι η πρόσκαιρη μπόρα που με-μας αναστατώνει, είναι που δεν ανοίγει, μαγικά – έστω, ο διακόπτης μιας θετικής ενέργειας.

Το τραγικό μας λάθος ήταν η επιλογή ανθρώπων για τη νομοθετική εξουσία, για αυτό μπορούμε να κατηγορηθούμε. Ο καθένας ξεχωριστά μα και όλοι μαζί.

Για τι άλλο να φορτωθώ αμαρτίες; Τι μεγάλα σφάλματα κάμαμε;

Επιχειρείς, προσπαθείς, παλεύεις… και να που, με ρυθμό fast track, είναι όλα τελειωμένα.

Οι κεντρικές γειτονιές της πρωτεύουσας βουβές, αποσβολωμένες , χάνονται στα μονοπάτια μιας άνοιξης που επίμονα καθυστερεί. Ο γείτονας περιμένει την απόλυση και ο επιχειρηματίας που τον καταγράφουμε στην κάμερα δείχνει στα πρόθυρα κατάθλιψης. Κινήματα πατάτας, κοινωνικά παντοπωλεία, στιγμές εκρήξεων που κάνουν τη χύτρα να εκτονώνεται μα σβήνουν σαν την πλατεία που πήγε διακοπές και εκεί έμεινε. Κρυβόμαστε πίσω από το σκιάχτρο που πολλές φορές το βαφτίσαμε Μεσσία.

Όσο είναι καιρός ας εκτεθούμε και ας εκθέσουμε ό,τι μας γυρνά ή προσπαθεί, προς τα πίσω. Ο χαμένος, ο πραγματικά τελειωμένος, είναι μόνο εκείνος που εξαφανίζεται, που μεταμορφώνεται σε φάντασμα.

Εμείς είμαστε ακόμη (;;) εδώ.