ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ | του Ανδρέα Κορδοπάτη

Του Θανάση Βαλτινού. Σκηνοθεσία, διασκευή, ερμηνεία: Αντώνης Αντωνίου. Σκηνικά Κοστούμια: Ν. Κασαπάκης Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ (Νάξου 84, Πλ. Κολιάτσου)

Είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν. Θα σας συγκινήσει, θα σας συνεπάρει, θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να βγείτε γεμάτοι από το θέατρο.

Πού είναι όμως αυτό το θέατρο; Εκεί που θα έπρεπε

να είναι ένα θέατρο που παρουσιάζει έργα σαν το «Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη». Η Οδύσσεια ενός Έλληνα λαθρομετανάστη στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα ανέβηκε φέτος στην διακεκαυμένη ζώνη της Αθήνας, στην «υποβαθμισμένη Κυψέλη», σε ένα στενάκι που ούτε το προσέχεις. Αλήθεια, πότε περάσατε τελευταία φορά από εκεί;

Σε αυτό το στενάκι ο Αντώνης Αντωνίου (ο Κοεμτζής της θρυλικής «Παραγγελιάς» του Παύλου Τάσιου) έστησε το 1980 την «Θεατρική Σκηνή» και την υποστηρίζει σεμνά και αθόρυβα με ένα ιδιαίτερο ήθος.

Η φετινή του επιλογή είναι εξαίσια. Διασκεύασε για το θέατρο το ομότιτλο διήγημα του Θανάση Βαλτινού, το σκηνοθέτησε και το ερμηνεύει, ως μονόλογο, με σπαρακτική απλότητα

Και προσέξτε την τριπλή επικαιρότητα αυτής της παράστασης:

Ο ίδιος ο εξωτερικός χώρος πρώτον- το φθαρμένο περιβάλλον της βασανιστικής μας καθημερινότητας.

Δεύτερον ο χρόνος που διαδραματίζεται η αφήγηση. Στις αρχές του 20ου αιώνα, λίγα χρόνια μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη και τον καταστροφικό ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Τότε άρχισε το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αμερική. Ο Ανδρέας Κορδοπάτης- πρόσωπο υπαρκτό- από την Δάρα Μαντινείας αποφασίζει να ξενιτευτεί αφού, όπως λέει «η επιχείρησή του έσπασε από τα βερεσέδια». Τι πιστώσεις, με λίγα λόγια, που και τότε «κουρεύτηκαν».

Και τρίτον η εποχή που ο Βαλτινός κατέγραψε τις ιστορίες του Κορδοπάτη: στις αρχές της δεκαετίας του 60 (δημοσιεύθηκε το 1964 στο περιοδικό Ταχυδρόμος), κατά την διάρκεια του δεύτερου μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος.

Ο Αντωνίου μεταφέρει την πρωτοπρόσωπη αυτή αφήγηση με μια μοναδική ειλικρίνεια. Αγαπάει τον Κορδοπάτη, τον σέβεται, τον περιθάλπει με την αμεσότητα της φωνής του, τον κανακεύει βιώνοντας τα βάσανά του.

Είναι κύριος της μικρής σκηνής, κύριος των λιτών του μέσων, κύριος του ερμηνευτικού του ήθους. Είναι το όχημα της ελληνικής τραγωδίας, της Οδύσσειας των έσχατων, της ελπίδας που γεννιέται μέσα στην καταστροφή.

Να την δείτε αυτή την παράσταση.