Ο καθένας επιλέγει τη Λεωφόρο που θα βαδίσει

Πλησιάζουμε χρονικά σε μία (σπάνια) στιγμή - ορόσημο. Σύντομα, θα ληφθεί η πιο μεγάλη απόφαση, η οποία λόγω της σημασίας της θα τέμνει το «πριν» και το «μετά» και θα μνημονεύεται από τις επόμενες γενεές των Παναθηναϊκών.
Μόνο ο κόσμος του Παναθηναϊκού μπορεί να σώσει τη Λεωφόρο. Και αυτό θα το πράξει για τα φαντάσματα - ήρωες του παρελθόντος, αλλά και για τα παιδιά - ήρωες του μέλλοντος.Γράφει ο Πιερράκος

Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ είναι γεγονός αδιάφορο για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο. Ωστόσο, από όλη αυτή την υπόθεση, τον ενδιαφέρει -και μάλιστα ζωτικά- μία άλλη θεμελιώδης αλλά ελάχιστα προβεβλημένη παράμετρος: η ΑΕΚ υποβιβάστηκε την άνοιξη του 2013. Αυτό το είδαν οι πάντες, αφού συνέβη. Όμως, το ενδεχόμενο της πανωλεθρίας «γεννήθηκε» δέκα χρόνια νωρίτερα, την άνοιξη του 2003 με το γκρέμισμα του πρώτου κομματιού τσιμέντου του γηπέδου της. Αυτό το διέβλεψαν oι ελάχιστοι τη στιγμή που συνέβη.

Με τα προαναφερθέντα δεν επιχειρείται σύγκριση των δύο μεγεθών, διότι απλούστατα ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος είναι ο ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ μεγαλύτερος Σύλλογος της χώρας. Όμως, πέραν αυτού, οι «κανόνες» για τα αθλητικά ή τα πάσης φύσεως σωματεία είναι κατ’ αναλογίαν ίδιοι: όταν καταπατάς την Ιστορία σου βάναυσα, όταν χάνεις (ή ακόμη χειρότερα: όταν βρίσκονται μοιραία πρόσωπα να παραδώσουν) τα σημεία αναφοράς στο χώρο και στο χρόνο, τότε αποτελεί ζήτημα χρόνου η κατάρρευση. Το «πώς», «πότε» και σε ποια έκταση αυτή θα επέλθει, εξαρτάται από δευτερεύουσες καταστάσεις ή συγκυρίες…

Η Λεωφόρος είναι εμβληματικό σημείο της πόλης, είναι η κοιτίδα του ελληνικού αθλητισμού, είναι ο ΧΩΡΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ κάθε ανιδιοτελή Παναθηναϊκού. Σ’ αυτή την πολύ δύσκολη διοικητικά περίοδο, ο Παναθηναϊκός διαθέτει τρία βασικά στοιχεία ταυτότητας. Τη φανέλα με το έμβλημα και τα χρώματά του. Την τεράστια λαϊκή βάση του. Τη Λεωφόρο.

Το γήπεδο της Λεωφόρου δεν αποτελεί ένα νεκροταφείο αναμνήσεων, όπως ορισμένοι αφελείς πιστεύουν, ούτε ένα χώρο αδιάφορο και «ριγμένο» κάπου μέσα στον αστικό ιστό. Η Λεωφόρος είναι εμβληματικό σημείο της πόλης, είναι η κοιτίδα του ελληνικού αθλητισμού, είναι ο ΧΩΡΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ κάθε ανιδιοτελή Παναθηναϊκού.

Θα ισχυριστεί κάποιος ότι εν έτει 2013 τα γήπεδα δεν κατασκευάζονται με ρομαντικές ιδέες παλαιών εποχών, αλλά με αυστηρά τεχνικοοικονομικά κριτήρια από αυτά που εμπορεύονται οι «ατσαλάκωτοι» τεχνοκράτες για να κερδίζουν το παντεσπάνι τους.

H απάντηση σ’ αυτόν τον ισχυρισμό είναι απλή: υπάρχουν ΕΣΤΩ ΔΕΚΑ μεγάλοι αθλητικοί σύλλογοι ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, που να έχουν αλλάξει διαμετρικά περιοχή έδρας στο πέρασμα των δεκαετιών; Εκτός και αν δεχθούμε ότι οι τεχνοκράτες, οι οποίοι συνεργάζονται με κορυφαίες ομάδες της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας ή της Αργεντινής, αδυνατούν να συλλάβουν τόσο πρωτοποριακές ιδέες όσο εκείνες του –ιδρυτικού μέλους της Συμμαχίας– κ. Καμίνη και ορισμένων δραστηριοποιούμενων στο εσωτερικό του Συλλόγου.

Στην πολυκύμαντη πορεία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου ξημέρωσαν ημέρες χαράς ή λύπης, ενθουσιασμού ή απογοήτευσης, ομόνοιας ή διχόνοιας, περισυλλογής ή παρορμητισμού. Όμως, το σημαντικότερο είναι ότι υπήρξαν πέντε, έξι στιγμές – ορόσημα από αυτές που σπάνια συμβαίνουν, αλλά με την έκβασή τους καθορίζουν το μεγαλείο και τη φυσιογνωμία του Συλλόγου.

Αναπόφευκτα, η κυνική προαναγγελία κατεδάφισης της Λεωφόρου σε βάθος πενταετίας επιταχύνει τις εξελίξεις. Είναι ορατή η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον πλησιάζουμε χρονικά σε μία (σπάνια) στιγμή - ορόσημο. Σύντομα, θα πρέπει να ληφθεί η πιο μεγάλη απόφαση, η οποία λόγω της σημασίας της θα τέμνει το «πριν» και το «μετά» και θα μνημονεύεται από τις επόμενες γενεές των Παναθηναϊκών.

Στην πιο κρίσιμη ώρα για το γηπεδικό, ο καθένας θα κριθεί από τις ΠΡΑΞΕΙΣ και όχι από τις διακηρύξεις του. Ο καθένας θα κληθεί να επιλέξει τη Λεωφόρο, που θα βαδίσει…Οι επιλήσμονες, οι μηχανορράφοι, όλοι οι «εσωτερικοί» και «εξωτερικοί» υβριστές της Ιστορίας του Συλλόγου, ας μην κοπιάζουν άδικα: στο τέλος θα ηττηθούν.

Στη γη της Αθήνας είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ η Λεωφόρος, όπου έχουν μείνει ανεξίτηλα, δηλαδή ανίκητα από το χρόνο και από τους ανθρώπους, τα ίχνη από τα βαριά βήματα του Καλαφάτη, του Νικολαΐδη, του Πανουργιά και του Παπάζογλου.