ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Από την εφηβεία στην ενηλικίωση…

Η «μεταπολίτευση» τελείωσε, ζήτω η «νέα μεταπολίτευση» : Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου και την συγκρότηση της «Κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης» με πρωθυπουργό τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αν. Σαμαρά, καταδεικνύεται με σαφήνεια ότι μια ολόκληρη εποχή έκλεισε οριστικά. Όθεν : μια «νέα» κάνει την εμφάνισή της χωρίς, βεβαίως, «τύμπανα και τρομπέτες» όπως αναμένονταν από το διαχρονικό ριζοσπαστικό θυμικό

των Ελλήνων, αλλά, ως γνήσιο επακόλουθο των συσχετισμών δυνάμεων που καταγράφηκαν. Και, είναι προφανές, αυτοί – τούτοι οι συσχετισμοί δυνάμεων, δεν επιτρέπουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από εκείνο που, σχεδόν, «εν κρυπτώ» συνομολογούνταν επί χρόνια στο …περιθώριο της βίαιης πολιτικής ζωής μας : αν ο διάλογος και η συνεργασία δεν καταστούν αυτονόητοι όροι της καθημερινής διαδικασίας θα χαθεί, εντελώς, ο «κοινός τόπος»!

Ως εκ τούτου, η «νέα εποχή» δεν μπορεί, πλέον, παρά να είναι μια περίοδος πολιτικών συναινέσεων, καθώς, οι ισχυροί κομματικοί σχηματισμοί και πόλοι θα υποχωρούν και, άρα, η κομματοκρατία με τις όποιες συνήθειές της θα πάρει την άγουσα. Η νέα περίοδος που, ασφαλώς, τώρα άρχισε να μορφοποιείται θα είναι μια ενδιαφέρουσα, όντως, περίοδος και αυτό, διότι, καλείται να κατανοήσει με επάρκεια τα ζητούμενα και τις νέες ανάγκες της Κοινωνίας των Πολιτών. Και, εφόσον, κατανοήσει αυτές – τούτες τις νέες ανάγκες θα πρέπει, κιόλας, να τις κάνει πράξη στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Ήγουν : όλα πρέπει να αλλάξουν μα, πάνω απ’ όλα, πρέπει να αλλάξουν οι συνταγματικοί και κοινοβουλευτικοί κανόνες με τους οποίους ο διάλογος εμπραγματώνεται και η σύγχρονη Δημοκρατία γίνεται από θεωρητικό πρόταγμα, μια αυθεντική πράξη.

Καθώς, όμως, όλα θ’ αλλάζουν (και η νέα περίοδος θα είναι μακρά), «από τα πάνω» θα πρέπει να αλλάζουν και όλα «από τα κάτω» : οι νέοι διαχωρισμοί και οι νέες οριοθετήσεις που θα στοιχειοθετήσουν το πολιτικό σκηνικό για την διακριτή επόμενη δεκαετία δεν θα επιτρέπουν κενά και ρήγματα όπως αυτά που εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια της «πρότερης μεταπολίτευσης», αλλά, μια λογική και συντεταγμένη συνέχεια λόγων και έργων. Δηλαδή : όπως θα αλλάξει μορφή και λειτουργία η «διακυβέρνηση» οφείλει και πρέπει να αλλάξει μορφή και λειτουργία ο έλεγχος και η «αντιπολίτευση». Φευ : ο όποιος καταγγελτικός λόγος δεν αρκεί, πλέον, να καταγγέλλει, αλλά, και να προτείνει υπεύθυνα στο πλαίσιο της συνοχής και της συνέχειας της Δημοκρατικής Πολιτείας. Αναμφίβολα, λοιπόν, πρόκειται εδώ για μια οριακή στιγμή, για μια μεταβολή και ωρίμανση, τρόπον τινά, της όλης λειτουργίας μας και όποιος δεν παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις θα κινδυνεύει «από στιγμή – σε στιγμή» να βρεθεί παγιδευμένος και να γίνει ο «αποδιοπομπαίος τράγος» του νέου συστήματος πολιτικών αξιών.