«Ela stin parea mas fantare…»!

Είμαι στο αυτοκίνητο, οδηγώ και σκέφτομαι μια φίλη μου, που είναι σε απόγνωση, γιατί έχει πρόβλημα με τη μητέρα της που δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια! Σηκώνεται μέσα στη νύχτα, ανοίγει τα παράθυρα και περιμένει. Ένα βράδυ είχε ανοίξει την πόρτα του σπιτιού και φύλαγε σκοπιά δύο με έξι. Σαν να περιμένει κάποιον να έρθει μες στη νύχτα. Άσε που τους έλεγε συνέχεια ότι ακούει βήματα. Μετά από πολλές πιέσεις, τους αποκάλυψε πως άκουσε στην τηλεόραση ότι θα σταματήσουν να κόβουν τις συντάξεις μόλις έρθει η ανάπτυξη και μπει στα σπίτια μας. Και ήθελε να είναι από τους πρώτους. Και κάθε βράδυ

την περιμένει… Όποιος δει την ανάπτυξη, ας μας ειδοποιήσει, παρακαλώ.
Ανοίγω το ραδιόφωνο για να ξεχαστώ και πέφτω στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού. Επιστράτευση και στους εργαζόμενους στα πλοία ανακοινώνει η κυβέρνηση! Αλλάζω συχνότητα, δεν μπορώ άλλο! Θέλω να ακούσω ένα τραγούδι, να ξεχαστώ… Η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου… «Έλα στην παρέα μας φαντάρε… Κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε…»! Όλη η Ελλάδα στην παρέα του φαντάρου. Αλλά ούτε κρασάκι, ούτε φαγάκι.
Σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο ο κ. Ψυχάρης, βουλευτής της ΝΔ, έλεγε σχετικά με την απεργία των πληρωμάτων των πλοίων: «Σε μια απεργία, από όσα γνωρίζω…». Τι γνωρίζετε εσείς, κ. Ψυχάρη μου, από απεργία εργαζόμενου; Έχετε ποτέ απεργήσει, διεκδικώντας κάτι καλύτερο για τη ζωή σας και την οικογένειά σας; Γιατί δεν εισηγηθήκατε στον κ. Σαμαρά κάτι που είναι πολύ τίμιο: Να επιστρατεύσει τους εργοδότες-πλοιοκτήτες να πληρώσουν τους εργαζόμενους, που έχουν να δουν ευρώ κάτι μήνες, αφού σας έπιασε ο πόνος για τους κατοίκους των νησιών που ταλαιπωρούνται; Όχι, ο πόνος για τους φίλους σας τους εφοπλιστές σας έπιασε!
Έκτακτο δελτίο… Κόβουν το τραγούδι του φαντάρου στη μέση και μεταδίδουν τα νέα από το άλλο μέτωπο. Της τρομοκρατίας. Κάποιος λέει για «τα μωρά με τα καλάσνικοφ»! Τις ευθύνες μας ως κοινωνία θα τις σκεφτούμε ποτέ; Στο εξωτερικό, όταν συμβαίνει μία πράξη βίας, πρώτα φτάνουν οι ψυχολόγοι και μετά η Αστυνομία… Τόση μεγάλη σημασία δίνουν, ιδίως όταν πρόκειται για παιδιά. Ποια ψυχολογική στήριξη δόθηκε στο παιδί αυτό, που είδε μπροστά του να σκοτώνουν τον φίλο του; Δεκαπεντάχρονα αγόρια ήταν τότε. Άριστος μαθητής ο άλλος. Τρομοκράτης! Αντί να τα κάνουν μαύρα, στην κυριολεξία, στο ξύλο, γιατί δεν έφεραν ψυχολόγους και ειδικούς να μιλήσουν μαζί τους και να μάθουν τι τους έκανε να πάρουν τα όπλα;
Κανένας μας δεν είναι υπέρ της βίας και της τρομοκρατίας… Όλοι τα καταδικάζουμε. Μήπως, όμως, οι νέοι, μήπως τα παιδιά μας είναι τρομοκρατημένα; Κάποια παιδιά δεν αντέχουν.. Άλλα φεύγουν σε ξένες χώρες να βρουν δουλειά, άλλα αυτοκτονούν και άλλα παίρνουν τα όπλα… Για τα παιδιά μας μιλάμε! Ξυπνήστε!