Διπλά μέτρα και σταθμά

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

«Έχω μιλήσει ακόμα και με τον Θεό, δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο» φέρεται να δήλωσε σε στενούς συνεργάτες του ο πρωθυπουργός. Eίναι άγνωστο αν αυτή η δημοσιογραφική πληροφορία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά, ακόμα και αν  μεταφέρθηκε σωστά, είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός μήνυμα ήθελε να μεταδοθεί. Ότι και ο Θεός, ακόμα αν υπήρχε τρόπος να καθόταν στο τραπέζι της συζήτησης, στο τέλος θα συμφωνούσε περί των χειρισμών.
Εάν, όμως, ο Θεός είναι το Τέλος, ο σκοπός στον οποίο κατατείνουν τα πάντα, τότε η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα

φαίνεται να τερματίζεται πολύ απότομα. Ακριβώς τη στιγμή που η κοινωνία φαίνεται να φθάνει στα όριά της, η κυβερνητική συνοχή κλυδωνίζεται χωρίς προηγούμενο, μόλις πέντε μήνες μετά τις εκλογές και ενώ το πολιτικό σύστημα καταρρέει μέσα σε μία περίοδο ασαφών οριζόντων και προσδοκιών για τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες.
Η προνομιακή διερμηνεία των θείων εντολών από την πολιτική ηγεσία εξ ορισμού δεν υπόκειται σε κριτική με βάση τους κανόνες της Λογικής. Εκεί όπου εισέρχεται στο προσκήνιο η Αποκάλυψη, ο διάλογος, το λογικό-κριτικό θεμέλιο της δημοκρατικής αντιπαράθεσης, αποκλείεται. Στην ετερόνομη κοινωνικοπολιτική λειτουργία, η δημοκρατική αμφισβήτηση συγκρούεται με την «εξ αποκαλύψεως αλήθεια» της πολιτικής εξουσίας. Με αυτήν συγκρούονται ακόμα και οι επιμέρους εξ αποκαλύψεως αλήθειες της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Την τελευταία εβδομάδα, τα ελληνικά ΜΜΕ, που σε γενικές γραμμές δεν φημίζονταν ούτε στις καλές εποχές για την πολυφωνία ή την ιδιαίτερη ανοχή στην αντίθετη άποψη, βιώνουν συμβολικές ή πρακτικές αλλά οπωσδήποτε ισχυρές πιέσεις λογοκρισίας. Με σύμμαχο την αντίληψη περί της διαμεσολάβησης των θείων θελημάτων, το αδιάσπαστο σύμπλεγμα πολιτικοδικαστικής εξουσίας (που έχει κάνει θραύση στην ύστερη Μεταπολίτευση διυλίζοντας τον κώνωπα των προσωπικών δεδομένων και καταπίνοντας την κάμηλο του μαύρου, πολιτικού και μη, χρήματος) εκκωφαντικά, προκλητικά, απροσχημάτιστα, κυνικά επιχειρεί να εξουδετερώσει ενοχλητικές ή απειλητικές φωνές, χωρίς να ενδιαφέρεται να δικαιολογήσει έστω τα διπλά μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιεί ή τη διάθεση να φιμώσει για να επιβιώσει. Είναι πλέον προφανές ότι τα φυγαδευμένα χρήματα στο εξωτερικό, που η εξάντληση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων τα έφερε στο επίκεντρο της προσοχής, έχουν κεντρική σημασία για το ελληνικό πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο. Η φιλοσοφία που διέπει τις κινήσεις αυτές δεν είναι άλλη από το εξής μήνυμα: «Το σύστημα θα επιβιώσει με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη κι αν χρειαστεί να έρθει σε ανοικτή, μετωπική σύγκρουση με το σύνολο της κοινωνίας».
Δεν έχει κεντρική σημασία ποιος είναι ο εκάστοτε δημοσιογράφος ή ποιες είναι οι στοχεύσεις του. Ουσιώδες για μία οργανωμένη κοινωνία είναι η τήρηση των δικαιικών κανόνων, πρωτίστως δε εκείνων των θεμελιωδών που συγκροτούν τον συνταγματικό πολιτισμό μας και που καλύπτουν, υπό τις πτέρυγές τους, το σύνολο της κοινωνίας, είτε οι φορείς