Για ποια αξιοπιστία θυσιάζεται ένας λαός;

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Από τις τελευταίες εκλογές και επί τριμερούς κυβέρνησης, σχεδόν καθημερινά και πριν από την όποια κυβερνητική απόφαση, ακόμα και την πιο επουσιώδη, γίνεται επίκληση του όρου «αξιοπιστία». Προτάσσεται και προβάλλεται ως η δικαιολογητική και νομιμοποιητική βάση της όποιας αντιδημοτικής πολιτικής και στον βωμό της θυσιάζεται μια ολόκληρη κοινωνία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς,

δημοσίως παραδέχτηκε ότι τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται στο πλαίσιο εφαρμογής του περιβόητου, πια, μνημονίου είναι σκληρά, επώδυνα και εν πολλοίς άδικα. Πρέπει, όμως, η κυβέρνηση να τα αποφασίσει και να υλοποιήσει και η κοινωνία να τα υποστεί, καθώς μόνον έτσι μπορεί να ανακτηθεί η προ πολλού και προς πάσα κατεύθυνση απολεσθείσα εθνική μας αξιοπιστία. Την ίδια επιχειρηματολογία χρησιμοποιούν και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι.
Παρά την εμμονή στην εν λόγω επικοινωνιακή καταιγίδα και τη συνεπικουρία σχεδόν του συνόλου των ΜΜΕ, είναι λίαν διακριτό το πελώριο χάσμα που χωρίζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις από τις μετεκλογικές πράξεις των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων. Αποτέλεσμα αυτής της αντίθεσης είναι η πλήρης απώλεια του όποιου ψήγματος πολιτικής αξιοπιστίας είχε παραμείνει στο πολιτικό μας σύστημα και τους πρωταγωνιστές του.
Στον δημόσιο λόγο, επισυνάπτεται ταυτόχρονα και το δίλημμα πως με την ακολουθούμενη πολιτική η Ελλάδα παραμένει εντός του ευρώ, ενώ μια διαφορετική πολιτική θα μας οδηγούσε εκτός με χίλιες όσες αρνητικές οδύνες.
Είναι όμως σαφές, ακόμα και στους πιο δύσπιστους, πως θέμα εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ ουδέποτε υπήρξε και ουδόλως υφίσταται. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, όπως και τα πολιτικά κόμματα σχεδόν στο σύνολό τους, τάσσεται υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης και του ευρώ. Απλά και λίαν διακριτά, προτάσσονται ανύπαρκτα διλήμματα εκφοβισμού των λαϊκών μαζών που εξυπηρετούν μόνο την επί μακρόν παραμονή στην εξουσία συγκεκριμένων πολιτικών ομάδων, οι οποίες υπηρετούν δόλια και αντιλαϊκά οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα, δε, φτωχαίνει ο δημόσιος λόγος και ρηχαίνει ο πολιτικός προβληματισμός, καθώς η όποια αντιπαράθεση ιδεών και προτάσεων περιορίζεται στην υπεράσπιση ή στην απώθηση τεχνιτών και μη υφισταμένων διλημμάτων.
Ίσως διαφεύγει στους κρατούντες πως η εμμονή σε τέτοιου είδους παρωχημένα διλήμματα και η απάνθρωπη πολιτική εξουθενωτικής λιτότητας –που ηλιθιοδώς ταυτίζονται με την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης– είναι οι γενεσιουργές αιτίες ενός βαθύτατου ευρωσκεπτισμού που έχει αρχίσει ήδη να γιγαντώνεται στα απόκρυφα της ελληνικής κοινωνίας, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, τη δημοκρατία μας και την ίδια την Ελλάδα. Ας δει, λοιπόν, ο καθένας μας τον καθρέπτη του και θα βρούμε την όντως χαμένη αξιοπιστία μας…