Η θεία από τη Γερμανία…

Το ημερολόγιο της κ. Μ

Ήλθε, είδε και απήλθε… για την κ. Μέρκελ λέω… Τι αγωνία και αυτή… Τι προετοιμασίες κάναμε, τι κόκκινα χαλιά βγάλαμε, ξεσκονίσαμε και στρώσαμε και ο πρωθυπουργός μας, μία ώρα πριν από την άφιξη, περίμενε στημένος στο Ελ. Βενιζέλος. Τι άλλο, δηλαδή, θα μπορούσαμε να

κάνουμε για να της δείξουμε την υποτέλειά μας… Με τιμές αρχηγού κράτους την υποδεχτήκαμε! Δεν έπρεπε, όμως, να ανταποδώσει και η κ. Μέρκελ τα ανάλογα; Τουλάχιστον μία κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη…
Ναι, συγκινήθηκα όταν είδα την ελληνική σημαία στο αεροπλάνο, που έφερε την Κυρία, στα δεξιά παρακαλώ και στα αριστερά τη γερμανική. Είναι η τελευταία φορά που το βλέπουμε αυτό. Από εδώ και πέρα θα βλέπουμε μόνο τη γερμανική… Και η αγωνία μου είναι πού θα βρεθεί σήμερα Γλέζος και Σάντας να κατεβάσουν τη σημαία της Κατοχής, τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη!
Ξεχάστε το «ανήκουμε στην Δύση», ζήτω το «ανήκουμε στη Γερμανία». Αυτή η τραγική και κωμική κατάσταση της κυβέρνησης –και λέω κωμική γιατί έχουμε παππού και έναν Αριστοφάνη–, μου θυμίζει μια μακρινή θεία, η οποία είχε δανειστεί χρήματα από κάποια κυρία για την οποία έλεγαν πολλά, ότι δηλαδή τα χρήματα που δάνειζε, με το αζημίωτο πάντα, τα είχε αποκτήσει με βρόμικους τρόπους… Η θεία, επειδή δυσκολευόταν να επιστρέψει τα χρήματα, αποφάσισε να την καλέσει σπίτι της, να της κάνει το τραπέζι, μήπως και καταφέρει μια… επιμήκυνση, που θα λέγαμε σήμερα.
Η θεία με την κόρη της, μια πολύ όμορφη κοπέλα 18 χρονών, καθάρισαν το σπίτι, έπλυναν κουρτίνες, έστρωσαν χαλιά, σκούπισαν μέχρι και το πεζοδρόμιο και περίμεναν την κυρία δανείστρια να τους επισκεφθεί! Όταν, επιτέλους, ήρθε στο σπίτι τους, την έβαλαν να καθίσει στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα και περίμεναν με αγωνία να τους δείξει τη συμπόνια της και να τους κάνει μία ακόμα διευκόλυνση…
Το μάτι της κυρίας γυάλισε, όταν πρόσεξε δύο πράγματα μέσα στο σπίτι. Πρώτον, την κόρη της θείας και, δεύτερον, το ίδιο το σπίτι… Σκέφτηκε, λοιπόν, αντί να πάρει τα χρήματα πίσω, να τους πάρει το σπίτι! Αν το γκρέμιζε και το έδινε αντιπαροχή, το λιγότερο θα είχε πέντε διαμερίσματα. Όσο για την κόρη, με την ομορφιά της και τα κάλλη της, θα έβγαζε μια περιουσία! Είχε κάτι γνωστούς κυρίους που θα πλήρωναν πολλά… Εξάλλου αυτή ήταν η δουλειά της! Μετά από λίγο, όταν σηκώθηκε να φύγει η κυρία, αγκάλιασε τη θεία και είπε: «Εύχομαι και ελπίζω να βρεθεί μια λύση για το πρόβλημά σας… Εγώ είμαι εδώ να σας βοηθήσω!»
Το αγκάλιασμά της ήταν παγωμένο και το φιλί της ψυχρό σαν του Ιούδα. Η θεία το ένιωσε, αλλά δεν είπε τίποτα, μόνο που, κατά λάθος, σκούπισε το λαδωμένο χέρι της στο πράσινο σακάκι της κυρίας. Έκλεισε την πόρτα δυνατά και είπε: «Βρε, δεν πας στον αγύριστο… Θα τα καταφέρουμε μόνες μας!».