Όπως τα πρωτοβρόχια

Του Αβέρκιου Λουδάρου, [email protected]

Το φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή για βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Καθώς κάτοικοι και επαγγελματίες έχουν επιστρέψει από τις διακοπές τους, ακούς την καρδιά της χώρας να χτυπάει. Όμως, με θλίψη διαπιστώνεις την αρρυθμία της. Και πάλι καλά που η καρδιά χτυπάει, αν αναλογιστείς ότι την πυροβολήσαμε. Και αφού άντεξε μέχρι σήμερα, μάλλον θα τα καταφέρει και θα συνεχίσει να στέλνει αίμα σε κάθε γωνιά του οργανισμού.
Δεν

φέρνει ο συννεφιασμένος ουρανός τη μελαγχολία, ούτε τα πρωτοβρόχια. Οι άνθρωποι είναι που δημιουργούν τα συναισθήματα. Η κατήφεια που κυριαρχεί στους δρόμους της Αθήνας. Αυτά τα ων ουκ έστιν αριθμός «ενοικιάζεται» και οι εικόνες ενός άδειου κέντρου, που καλεί του τολμηρούς να επιστρέψουν και να το θρέψουν, είναι τα πειστήρια του εγκλήματος. Τι να κάνουν και οι επαγγελματίες, όταν «δεν βγαίνουν»; Αποχωρούν και αφήνουν το κέντρο βορά σε ορδές μεταναστών.
Εδώ, βέβαια, ανοίγει μία χαραμάδα αισιοδοξίας. Ο αριθμός των μεταναστών στο κέντρο είναι, όπως διά γυμνού οφθαλμού φαίνεται, μειωμένος. Μεγάλη αυτή η ανάσα, για να μπορέσει το κέντρο της Αθήνας να ξαναβρεί τον ρυθμό του. Για να σταματήσουν οι επιχειρηματίες να φοβούνται για τις δουλειές τους και τις περιουσίες τους, οι κάτοικοι για τη ζωή τους και οι επισκέπτες για την ακεραιότητά τους.
Χωρίς το κέντρο της Αθήνας, η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει. Η Ακρόπολη, το σύμβολο της δημιουργικότητας και της ευδαιμονίας, πρέπει να λάμπει και να συνεχίσει να δίνει τα φώτα της. Αλλά και το κέντρο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη ζωή που του δίνουν όσοι εργάζονται και ζουν στα κτήρια και στους δρόμους του…