Το ξεπούλημα δεν είναι λύση

 Μέσα στη γενική παραζάλη που ζούμε, και στον ορυμαγδό των μέτρων που επιβάλλονται, οι πιέσεις που δέχεται η χώρα από τους ξένους δανειστές, αλλά και από διάφορες ντόπιες φωνές (πράκτορες του χάους) αφορούν στην  επιτακτική ανάγκη για άμεσες  μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων και αποκρατικοποιήσεις κερδοφόρων τομέων του κράτους.

Ένας τομέας που πολλοί θεωρούν φιλέτο και τον ορέγονται, είναι και αυτός των αεροδρομίων.

Καλά θα ήταν λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, ούτως ώστε (τουλάχιστον οι παροικούντες στο Αντινιούζ) να είναι ενήμεροι.

Η Ελλάδα

διαθέτει 40 περίπου αεροδρόμια, ένας αριθμός που είναι από τους μεγαλύτερους αναλογικά στον κόσμο, και που οφείλεται κυρίως στη γεωγραφική ιδιαιτερότητα της χώρας (νησιά κλπ)

Όλα τα αεροδρόμια, πλην αυτού της Αθήνας, είναι κρατικά, και υπάγονται στο υπουργείο Μεταφορών, το οποίο τα διοικεί και τα λειτουργεί μέσω της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).

Το ιδιωτικό Ελ. Βενιζέλος, σίγουρα αποτελεί κόσμημα, και πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που περηφανεύονται για αυτό.

Η ιστορία του όμως είναι αμαρτωλή, και συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του κράτους μας από συστάσεώς του, που δεν είναι του παρόντος για να συζητηθεί.

(Εδώ που φτάσαμε  σήμερα, με τα πάντα να βυθίζονται στο χάος, το ζήτημα αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη παρωνυχίδα).

Θα πρέπει όμως να  είμαστε υποψιασμένοι, προκειμένου να προλάβουμε την επανάληψή του, επί 4, 5 ή και 40 φορές.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Η Ελλάδα  ζει βασικά (εκτός από τον δανεισμό) από τον τουρισμό και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τους λεγόμενους από παλιά άδηλους πόρους. Ο τρίτος, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα, εξαφανίστηκε, αλλά όπως πάνε τα πράγματα, σύντομα θα επανέλθει.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η χώρα έχει επιλέξει από παλιά,  τον αναχρονιστικό πλέον θεσμό των κρατικών αεροδρομίων, όπου η ρυθμιστική αρχή που τα ελέγχει, είναι συγχρόνως και ο ελεγχόμενος από αυτήν χρήστης τους. Δηλαδή η ίδια ΥΠΑ. Μια δημόσια υπηρεσία με αρτηριοσκληρωτικούς γραφειοκρατικούς θεσμούς, και αρχαίες δομές, που όπως κάθε τι δημόσιο στη χώρα μας υπολειτουργεί. Έτσι, το όλο σύστημα των κρατικών αεροδρομίων, δεν δείχνει να «περπατάει».

Ως υπηρεσία διαθέτει όμως ένα ιδιαίτερα καταρτισμένο προσωπικό, με δυσανάλογα μεγάλη αναλογία πτυχιούχων, το οποίο αν και περιορισμένο από τις δημοσιοϋπαλληλικές πρακτικές και νοοτροπίες, καταφέρνει να λειτουργεί αξιοπρεπώς τα αεροδρόμια της χώρας.

Ναι αλλά, το Ελ. Βενιζέλος λάμπει, θα πουν μερικοί. Ποιοι;

Αυτοί που αγνοούν κάποια βασικά ζητήματα και παραμέτρους, όπως είναι ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, όντας ιδιωτικό, λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με μοναδικό σκοπό το κέρδος, το οποίο μάλιστα έχει εξασφαλισμένο με εγγυήσεις και ρήτρες του δημοσίου. Στην ουσία παίζει χωρίς αντίπαλο, και η  όποια χασούρα του , καλύπτεται από τους φορολογούμενους, χάρη στις ρήτρες που λέγαμε.

Για παράδειγμα, ένα αεροσκάφος που χρησιμοποιεί ένα ελληνικό αερολιμένα, πληρώνε