Ζητείται, ματαίως, σοβαρότητα

Το ότι κάνουμε ευρωεκλογές χωρίς συζήτηση για την Ευρώπη είναι κοινώς παραδεκτό. Όμως αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της προεκλογικής περιόδου: θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε την απουσία ευρωπαϊκών θεμάτων – με τα οποία άλλωστε ουδέποτε τα ελληνικά κόμματα ασχολούνται επισταμένα πριν από κάλπες – εάν, τουλάχιστον, δείχναμε σοβαρότητα στα δικά μας. Ωστόσο ούτε αυτό συμβαίνει.

Για καιρό υπήρξε άγριος καβγάς για το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, παρότι η κυβέρνηση προσπάθησε να το περάσει με τη χαμηλότερη δυνατή ένταση. Εν τέλει ήρθαν άλλα σοβαρά ζητήματα, τα οποία το έβαλαν

στην άκρη, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι η Ν.Δ. δεν θα πληρώσει κάποιο τίμημα στις 9 Ιουνίου. Η ακρίβεια φυσικά παραμένει σε πρώτο πλάνο, αφού οι όποιες κυβερνητικές πρωτοβουλίες και μέτρα δεν αποτρέπουν τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Ούτε εδώ υπάρχει κάποια αντιπαράθεση που να πείθει τους πολίτες πως η Ν.Δ. ή κάποιο άλλο κόμμα μπορούν να δώσουν αξιόπιστες υποσχέσεις.

Η βαλκανική μας γειτονιά έχει γίνει ναρκοπέδιο, καθώς η χώρα μας, κακά τα ψέματα, δεν υπολογίζεται όσο στο προ χρεοκοπίας παρελθόν ως ισχυρός παίκτης, ως πρότυπο ή ως ρυθμιστής εξελίξεων. Ο κάθε Ράμα, με τις ευλογίες και τις πλάτες της Άγκυρας, θεωρεί πως μπορεί να προσβάλλει και να αγνοεί την Ελλάδα, να κάνει επίδειξη ισχύος και να προβάλλει αλυτρωτικές ηλιθιότητες στην προσπάθειά του να χτίσει δίκτυα επιρροής και πολιτικής πίεσης μέσω των Αλβανών μεταναστών κατά τα πρότυπα του Ερντογάν και των τουρκικών και μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη.

Την ίδια ώρα βγαίνουν στη φόρα τα κατασκευαστικά θέματα της Συμφωνίας των Πρεσπών και τα προβλήματα διαχείρισής της, αλλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης είναι τραγικό. Ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει πού βρίσκεται το λάθος και πού τον δουλεύουν ψιλό γαζί.

Τα Τέμπη είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά καταντήσαμε να τη συζητάμε με άξονα τον ισχυρισμό Κασσελάκη για «υπουργούς που δολοφονούν παιδιά». Ό,τι πρέπει για να ξεφύγει η κυβέρνηση από το δικό της τμήμα των ευθυνών.

Και το Μεσανατολικό είναι σοβαρή υπόθεση, αλλά φτάσαμε να το συζητάμε με τους όρους μιας χαζοχαρούμενης απρέπειας της εκπροσώπου μας στη Γιουροβίζιον, η οποία για κάποιους είναι αντιστασιακή πράξη – αν είναι δυνατόν – και για κάποιους άλλους κάτι σαν… προδοσία, αν συνυπολογίσουμε και τις βλακείες των χορευτών της. Το μόνο που έμεινε είναι η ανεπίτρεπτη προχειράντζα σε ζητήματα εκπροσώπησης της χώρας, ακόμη και όταν αυτή γίνεται με μια ταλαντούχο τραγουδίστρια.

Ας ευχηθούμε οι πολίτες με την ψήφο τους να αποδειχτούν σοβαρότεροι από τις πολιτικές τους ηγεσίες…

Διαβάστε επίσης:

«Βαριά σύννεφα και …(σκυλο)μαχίες»

Σταθερότητα ή Στασιμότητα;

Ο λαϊκισμός της δεξιάς πατριδοκαπηλίας με το Μακεδονικό και η θλιβερή γελοιότητα μίας kolotoumpas