Έφυγε πριν ξυπνήσεις

Με τα μάτια ακόμα κλειστά έψαξες στο πλάι σου και δεν τον βρήκες. Το αποτύπωμά του, είχε μείνει στο μαξιλάρι και στα σεντόνια σερνόταν ακόμα η οσμή του.

Είχε περάσει πια η ώρα και σηκώθηκες. Να μην σε βρει το μεσημέρ εκεί ακόμα. Κάθησες στο μεγάλο χωλ ακριβώς έξω από την πόρτα της τραπεζαρίας. Εκεί καθισμένη χρόνια, πλάι σ’ αυτή την πόρτα, είχες δει να φεύγει και να χάνεται η μισή ζωή σου. Ήπιες τον γνώριμο καφέ σου . Πέρασε ένα αεράκι από τ’ ανοιχτό παράθυρο . Δροσιά και θυμάρι της άνοιξης. Το απόγευμα, είχαν πει, θα έφερνε βροχές. Αργία μέρα και βροχές , εκρηκτικός συνδιασμός. Τα παιδιά

της γειτονιάς είχαν βγει ήδη στο δρόμο και έπαιζαν. Είχαν αυτές τις χαρές τα αδιέξοδα. Τιτιβίσματα πουλιών οι φωνούλες τους. Σε περίμεναν . Άγνωστο ποιοί. Μα ακριβώς πίσω από αυτή την πόρτα σε περίμεναν. Ξέρουν οι άνθρωποι άμα τους περιμένουν. Το ξέρουν και χαίρονται, γιατί αυτό είναι κάτι. Τα παιδιά το πρωί παίζουν κυνηγητό, το μεσημέρι μπαίνουν στα σπίτια τους να κοιμηθούν , απομεινάρι της παιδικής υπακοής και το απόγευμα μήλα και κρυφτό. Το πρόγραμμα της μαγικής τους σκέψης. Αυτά δεν ξέρουν από άλλες πλάνες.

Άλλαξες το νερό στα λουλούδια . Ήταν από προχθές και μύριζε πια. Έκοψες τις φουντίτσες από τα κλαδάκια του βασιλικού. Περσινός βασιλικός και τόλμαγε να φουντώσει και φέτος.

Ντύθηκες στο γνώριμό σου ύφος. Ψηλό πουλοβεράκι με V στο λαιμό και μακριά , φαρδιά φούστα. Έμπαινε ένας ήλιος φλογερός από το παράθυρο. Άνοιξες το παράθυρο και στάθηκες απέναντί του. Σου κρύφτηκε για λίγο, του κρύφτηκες και εσύ.

Έφυγε και δεν σου είπε αν θα ξανάρθει. Ποτέ δεν σ΄ άφησε να ξέρεις πότε θα είναι η ώρα να ξανάρθει. Έτσι και αλλοιώς το ήξερε πως χωρά παντού , έτσι όπως γλυστρά από τις χαραμάδες. Ούτε για αυτόν εσύ τι είσαι , σ΄ άφησε ποτέ να μάθεις. Αυτό δεν τον δυσκόλεψε καθόλου. Έτσι όπως και εσύ γλυστράς από τις δικές σου χαραμάδες , και ούτε εύκολα να σε δεις μπορείς , ούτε να σε εκτιμήσεις.

Έστρωσες με τα χέρια τα μαλλιά σου. Σου αντιστάθηκαν οι σκέψεις. Ρίγος άρχισε να διαπερνά το σπίτι, για πράξεις που απέφυγες και για τις άλλες που μετάνιωσες. Για σκέψεις που αρκέστηκαν στα δάκρυα . Για μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μέσα στην συντομία των ημερών. Δόξα τον Θεό , δεν κατάλαβες ποτέ αρκετά τον κόσμο και έχεις πολλά ακόμα να ανακαλύψεις.

Τα παιδιά στο δρόμο παίζανε ακόμα.Θυμήθηκες το πραγματικό του μέγεθος. Όπως όταν είμαστε μικροί και ζούσαμε την αιωνιότητα, μέσα σε ένα πρωινό.

Αφέθηκες μέσα στη γνώριμη σιωπή του μοναχικού σου σπιτιού. Κοίταξες τα βιβλία, τις γλάστρες , το γιασεμί σου. Άνοιξες το ψυγείο και μύρισες τη μισοάδεια του μυρωδιά. Περπάτησες να ακούσεις τις ξύλινες τάβλες να δέχονται τις γυμνές σου πατούσες .

Μόλις λίγο πιο πριν είχες καταλάβει πως όλα αυτά είναι μέσα στο ταξίδι. Τα τωρινά, τα προηγούμενα και τα επόμενα. Για όλους. Και πως δεν είναι ανάγκη να χάνεις τις μέρες σου αναζητώντας τη ζωή.

Πήρες το πανοφώρι σου και το καπέλο σου , άνοιξες την πόρτα. Να βγεις από το σπίτι και να διακόψεις την κατο