ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ

O φόβος του (υπηρεσιακού) τερματοφύλακα πριν από τον ανασχηματισμό

Ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις. Αυτονόητο, Φερνάντο. Τι συμβαίνει, ωστόσο, μόλις υποχρεωθείς να την αλλάξεις, εξαιτίας των τραυματισμών και των αποβολών, ψάχνοντας μια νίκη; Από την ισοπαλία στην ήττα κι απ’ τον ενθουσιασμό στη νευρικότητα, δεν πρόκειται μόνον για την απώλεια των πολύτιμων βαθμών, όσο για την απώλεια της απαραίτητης ψυχολογίας, δηλαδή του μοναδικού κοινού παρανομαστή μεταξύ αθλητισμού και οικονομίας.

Οι ομοιότητες κι οι διαφορές δεν θα είχαν τόση σημασία αν η αγωνία για την έκβαση των εκλογών

δεν πολλαπλασιαζόταν με το ενδεχόμενο αποκλεισμού μας από το EYRO, μάλιστα εντός του ίδιου σαββατοκύριακου. Ας είναι υπηρεσιακός ο υπουργός της Εθνικής Οικονομίας, αντίθετα με τον προπονητή της Εθνικής ομάδας που θεωρείται ομοσπονδιακός, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που έτοιμοι δείχνουν μερικοί να τον χρίσουν και οικουμενικό, ει δυνατόν. Αυτό που παραμένει ορατό διά γυμνού οφθαλμού είναι ένας δεύτερος κοινός παρανομαστής, το μονιμότερο αίσθημα ανασφάλειας και φόβου. Για τον σημερινό υπηρεσιακό υπουργό, όπως και για τον διάδοχό του εντός υποτίθεται της εβδομάδος, είναι ο φόβος απέναντι στην ενδεχόμενη κατάρρευση, ο φόβος απέναντι στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, ο φόβος πριν από τον ξαφνικό θάνατο, σύμφωνα με την ποδοσφαιρική γλώσσα.

Μιλώντας για ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει πιο απόλυτος, πιο διάσημος ή πιο αμφίσημος, αναλόγως, από τον περίφημο «φόβο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», ύστερα κι από την γερμανική ταινία των Βιμ Βέντερς, Πέτερ Χάντκε. Κι αν τον υπουργό τον αλλάξεις την επομένη των εκλογών ή σ’ έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό, τον τερματοφύλακα τον αλλάζεις, είτε εάν τραυματισθεί, είτε εάν αποβληθεί, είτε εξαιτίας των λαθών του, με την ελπίδα ο αντικαταστάτης του να επιδείξει καλύτερη συμπεριφορά. Θ’ αποδειχθεί ο Σηφάκης πιο ετοιμοπόλεμος από τον Χαλκιά; Δεν πρόκειται για νόμισμα διεθνές ή εθνικό, γι’ αποκρούσεις πρόκειται, για εξόδους και για συνεργασία με τους αμυντικούς, ο καλός τερματοφύλακας δεν έχει άγνοια, έχει επίγνωση του κινδύνου, μα τον αντιμετωπίζει δίχως φόβο, με ψυχραιμία.

Προφανώς, η αυτοπεποίθηση, το πείσμα, ο σχεδιασμός κι η τύχη συμμετέχουν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, σε κάθε εθνική προσπάθεια, κοινωνική, οικονομική ή αθλητική. Ένα τέταρτο του αιώνα συμπληρώνεται ακριβώς απ’ τον θρίαμβο της ομάδας μ’ επικεφαλής τον Νίκο Γκάλη και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Μικρότερη απόσταση μας χωρίζει από το ολυμπιακόν έτος 2004 και το θαύμα στο EUYRO της Πορτογαλίας, μόνον μία διετία απ’ την προσφυγή στο ΔΝΤ και την είσοδο στην εποχή του Νέου Φόβου. Πίσω από την ανομία, τους ξύλινους ή πλαστικούς λόγους, την απελπισία, τον χυλό απόψεων και την απουσία σοβαρότητας, πίσω από τις φανερές επιδιώξεις ή τις μυστικές δημοσκοπήσεις, η Απορία.

Φτάνει, μάλιστα, σε τέτοιο υψηλό βαθμό η γενικευμένη σαστιμάρα, ώστε ενώ εμείς εδώ επιλέγουμε ως ορίζοντα τα κυριακάτικα αποτελέσματα, Μέσα ευρωπαϊκά και Ινστιτούτα ερευνών, εβδ