ΚΚΕ: Φαβορί για τη διαδοχή της Παπαρήγα ο Σοφιανός

Των ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΧΑΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το τέλος εποχής φαίνεται να έχει σφραγιστεί μετά από 22 ολόκληρα χρόνια στον Περισσό. Η αλλαγή σκυτάλης πλέον φαίνεται να έχει ονοματεπώνυμο σε σχέση με την επόμενη μέρα ύστερα από την επικείμενη αποχώρηση της Αλέκας Παπαρήγα μετά από μια υπερεικοσαετή θητεία στη γραμματεία της κεντρικής επιτροπής του κόμματος.
Τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει παρά τις φιλοδοξίες που αρθρώνονται είτε χαμηλόφωνα, είτε με περισσότερη ένταση από διάφορα κορυφαία και αναγνωρίσιμα στελέχη του ΚΚΕ.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως, μετά από το συνέδριο που θα γίνει από τις 14 έως τις 19 Απριλίου, πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις θα αλλάξουν στο πιο δογματικό, αλλά και ανθεκτικό συστατικό του πολιτικού χάρτη. Η μακροβιότερη ηγέρια του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ευρώπη αφήνει τα κλειδιά του επιβλητικού σπιτιού του λαού οριστικά και αμετάκλητα.
Όταν ρωτήσαμε καλά γνωρίζοντες τα εσωτερικά του ΚΚΕ για το όνομα του διαδόχου, η απάντηση ήρθε μάλλον απόλυτη: «Θα στοιχημάτιζα υπέρ του Νίκου Σοφιανού». Και τούτο παρά το γεγονός ότι μια πλειάδα προσώπων είτε έχουν διατυπώσει φιλοδοξίες διαδοχής της Αλέκας Παπαρήγα, είτε τις συζητούν χαμηλόφωνα.
Καλά πληροφορημένες πηγές λένε πως το χαμηλό ποσοστό των εκλογών του Ιουνίου του 2012 προβληματίζει βαθιά τα υψηλά κλιμάκια του κόμματος. Σημειώνουν, όμως, πως θα προτιμηθεί μια επιλογή που θα συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα του ΚΚΕ, παρά μια επιλογή που πιθανόν να οδηγήσει ένα από τα ιστορικά κόμματα σε διάσπαση.

Ο προβληματισμός
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η δυνατότητά του να διεισδύει στη νεολαία, καθώς και η αλλαγή των δεδομένων ως προς την κυριαρχία στην Αριστερά φαίνεται ότι προβληματίζουν τον Περισσό στη λογική της προσαρμογής της στρατηγικής. Η πραγματικότητα, όπως λένε αυτοί που ξέρουν τα εσωτερικά της Αριστεράς, δεν έχει να κάνει μόνο με την πρόσκαιρη απάντηση στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή στη διείσδυση που εμφανίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Προβληματίζει κυρίως το γεγονός ότι, σε μια περίοδο κρίσης, το κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται ως «το κόμμα του λαού» δεν κατάφερε να συσπειρώσει στις τάξεις του μεγάλο ποσοστό πολιτών που υποφέρουν.
Μετά από μια πετυχημένη, κατά γενική ομολογία, αλλά και μακρά πορεία της Αλέκας Παπαρήγα στο τιμόνι του κόμματος, ο προβληματισμός είναι βαθύτερος, αλλά και τα δεδομένα διαφορετικά. Η Αλέκα Παπαρήγα κατάφερε να κρατήσει το ΚΚΕ ζωντανό στο ιστορικό πλαίσιο της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη. Ο διάδοχός της θα πρέπει να τεκμηριώσει την αναγκαιότητα ύπαρξης του ΚΚΕ σε μια περίοδο κρίσης, σε ένα ιστορικό πλαίσιο που η Αριστερά σε όλες της τις μορφές αλλάζει ρόλους και αναδιατάσσεται και, μάλιστα, σε μια περίοδο που ίσως λόγω του φοβικού συνδρόμου, η κοινωνία συντηρητικοποιείται.
Το ΚΚΕ θα περάσει στα μέσα της άνοιξης σε μια νέα εποχή που θα κριθεί η αντοχή του, με άξονα το πόσο εύκολα θα μπορέσει να πείσει για την αναγκαιότητα να υπάρχει ως κοινωνική μάζα. Οι διεκδικήσεις του πρέπει να γίνουν ίσως κυβερνητικές προτάσεις, που θα πάρουν το κόμμα από το πλαίσιο της διαμαρτυρίας και του θύλακα προετοιμασίας μιας αόριστης «κοινωνικής επανάστασης». Τώρα, λοιπόν, είναι που στην πραγματικότητα το ΚΚΕ θα μετρηθεί με το παρελθόν του, για να μετρήσει πόσο μακρύ μπορεί να είναι το μέλλον του.

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Από τον Καραμανλή στον… Τσάβες

Από το πολιτικό μνημόσυνο του Κων/νου Καραμανλή έως την εκτεθειμένη σε λαϊκό προσκύνημα σορό του Ούγκο Τσάβες η απόσταση μετριέται όχι σε χιλιόμετρα ή μίλια, αλλά σε ευέλικτη πολιτική σκέψη. Και φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας τη διαθέτει.
Γι’ αυτό και στο άκουσμα του αγγέλματος του θανάτου του γνήσιου απογόνου του Μπολιβάρ, όπως αυτοχαρακτηριζόταν ο Τσάβες, ο αρχηγός της αξιωματικής της αντιπολίτευσης άλλαξε κοστούμι και βρέθηκε στο Καράκας. Εκεί στο προαύλιο της στρατιωτικής ακαδημίας της παλιάς πόλης των Αζτέκων, ο κ. Τσίπρας ξαναβρήκε τους αριστερούς συνομιλητές του, μακριά από τον «κίνδυνο της μόλυνσης» από τα αστικά πρότυπα που του καταλογίζουν κάποιοι βλέποντάς τον να κάνει πυκνές προσπάθειες διεύρυνσης της κοινωνικής βάσης της δικής του Αριστεράς.
Κι, όμως, λίγες ώρες νωρίτερα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε εντυπωσιάσει ένα θεωρητικά εχθρικό ακροατήριο στο πλαίσιο του πολιτικού μνημόσυνου όχι απλώς ενός πολιτικού αντιπάλου, αλλά του συμβόλου της αντίπερα όχθης και αυτό σήμανε για κάποιους κόκκινο συναγερμό τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στη Συγγρού για διαφορετικούς βεβαίως λόγους.

Απώλεια ταυτότητας
Κάποιοι, παλαιοκομματικά σκεπτόμενοι ή αλλιώς παραδοσιακοί της Αριστεράς, τον κατηγόρησαν για απώλεια της αριστερής ταυτότητας και συνείδησης. Κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτιμάει να γίνει «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων» παρά αρχηγός ενός ανελαστικού σε κάθε ιδέα διεύρυνσης σχήματος. Άνθρωποι που συνομιλούν με τον Τσίπρα εξηγούν ότι η προτεραιότητά του είναι να ενώσει την κοινωνία κάτω από κοινό όραμα και όχι να διχάσει τους πολίτες σε παλαιά κομματικά μοτίβα.
Το ζουμί της σκέψης και χάραξης της συγκεκριμένης στρατηγικής κρύβεται στα λόγια ενός «μπαρουτοκαπνισμένου» στελέχους της Αριστεράς το οποίο εξήγησε, μιλώντας στο «Π», ότι η αναγνώριση του έργου, της συμβολής και της προσωπικότητας ενός ηγέτη της αντίθετης πολιτικής παράταξης δεν είναι παρά η απόδειξη ότι ο 39χρονος πολιτικός αρχηγός έχει κάνει βήματα μπροστά στο όριο της υπέρβασης, έχοντας αφήσει πίσω ακόμα και την ίδια του την παράταξη σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τη νοοτροπία του παρελθόντος.
Άλλωστε, η τυπική υποχρέωση ενός θεσμικού παράγοντα που δεν θέλει να ταυτιστεί με το χθες και διαχωρίζει συχνά πυκνά τη θέση του ακόμα και από το χθες της δικής του πολιτικής μήτρας είναι να αναγνωρίζει τους ανθρώπους όχι ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς, αλλά στο πλαίσιο της πολιτικής διαδρομής σε εχθρούς και αντιπάλους.
Είναι, επίσης, αποδεκτό σε μεγάλο τμήμα πολιτικών αναλυτών ότι η προσπάθεια της διεύρυνσης μιας πολιτικής παράταξης, ειδικά όταν αυτή έχει να κάνει με την παραδοσιακή Αριστερά, δεν περνάει πάντα από «αναίμακτη» διαδικασία. Και φαίνεται ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να «ξεσκονίσει» από το κοστούμι της Αριστεράς, όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, ό,τι θυμίζει την Αριστερά που φοβόταν μέχρι τώρα η κοινωνία και κρατούσε αποστάσεις από αυτήν.
Γιάννης Βασιλακόπουλος