Το... ισοδύναμο της ΝΔ παίρνει στις πλάτες του τον προεκλογικό αγώνα

Του Δ. Γιαννακόπουλου

Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και του έλεγαν ότι εκείνος ο μουστακαλής που μπαινόβγαινε στα δωμάτια των συνεδρίων της Χαλκιδικής το 1979, μεθοδεύοντας την εδραίωση του πυρσού ως εμβλήματος της Νέας Δημοκρατίας στη θέση της προσωπογραφίας του εθνάρχη, ανέλαβε την προεδρία του Ινστιτούτου Δημοκρατίας, το μόνο βέβαιο είναι ότι αρχικά θα θύμωνε σμίγοντας τα παχιά του φρύδια και ακολούθως θα χαμογελούσε γνέφοντας συγκαταβατικά για την απόφαση του προέδρου της ΝΔ.

Κι αυτό γιατί μπορεί ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης να σηματοδότησε με τη στάση του στο κίνημα της Βόλβης το τέλος της προσωποπαγούς Δεξιάς, παράλληλα, όμως, λίγα χρόνια αργότερα, το 1987, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ που κέρδισε φοιτητικές εκλογές ανοίγοντας τον δρόμο για την επάνοδο της Κεντροδεξιάς στη διακυβέρνηση.

Ο «Βαγγέλας» δεν είναι Νέα Δημοκρατία. Είναι η Νέα Δημοκρατία. Ως ιδρυτικό μέλος της ΟΝΝΕΔ πέρασε διά πυρός και σιδήρου την παράταξη από τα πανεπιστήμια, ήταν πάντα παρών στα αμφιθέατρα, τις αφισοκολλήσεις, τις πορείες, τις ταραχές, τα συνέδρια και τις ζυμώσεις, έχει τσακωθεί με όλους τους αρχηγούς της παράταξης χωρίς να έχει λείψει ποτέ από δίπλα τους, ενώ προεκλογικός αγώνας χωρίς τον Μεϊμαράκη απλά... δεν υπάρχει.

Στα 58 του χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους Νεοδημοκράτες, καθώς οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, ο «γραμματέας» όμως παραμένει πάντα στη θέση του έτοιμος για την επόμενη μάχη και ακόμη πιο έτοιμος για τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής που θα δώσει στο κόμμα του το πλεονέκτημα της διαχείρισης της πολιτικής ατζέντας. Εκλέγεται βουλευτής στη Β' Αθηνών ανελλιπώς από το 1989, γνωρίζει όλα τα κομματικά στελέχη και τους περισσότερους ψηφοφόρους της παράταξης με τα μικρά τους ονόματα, δεν ξεχνά ποτέ τα ρουσφέτια που του ζητούν, δίνει σπανίως συνεντεύξεις, μιλά κυρίως χωρίς σημειώσεις, είναι διαρκώς ενήμερος για την τρέχουσα επικαιρότητα και, πάνω απ' όλα, σκέφτεται ως καταστασιακός!

Κατασκευαστής

Παρότι δεν έχει σχέση με το Λετριστικό κίνημα, εντούτοις η «κοινωνία του θεάματος» εφάπτεται απόλυτα στην περίπτωσή του. Ο Βαγγέλης είναι ο κατασκευαστής της ατμόσφαιρας και των καταστάσεων που απαιτούνται κατά περιόδους για να «προχωράει» το πολιτικό σύστημα. Πριν από δυόμισι χρόνια, όταν ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές, στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που δέχτηκε δημόσια να «αποστρατευτεί». Ήταν η μόνη φορά που φάνηκε να λυγίζει. Αποσύρθηκε από τα φώτα, έμεινε πίσω για να σκεφτεί και να ξεχαστεί, πήρε προσωπικά την οδυνηρή ήττα της ΝΔ, σιώπησε και πριν από λίγες εβδομάδες ξαναβγήκε μπροστά ως επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα του Σαμαρά.

Σε ελάχιστο διάστημα, Μεϊμαράκης και Λαζαρίδης άλλαξαν τη στρατηγική δίνοντας έμφαση στις προτάσεις για την οικονομία, τα εισοδήματα και τη λαθρομετανάστευση, περιχαρακώνοντας εντελώς την κριτική του ΠΑΣΟΚ και τσαλακώνοντας το προφίλ του Βενιζέλου. Παράλληλα, ανέκοψε τη δυναμική των μικρών κομμάτων που αναπτύχθηκαν εσχάτως στα πλευρά της ΝΔ, ενώ ο Σαμαράς α