Τυφώνας πολιτικών εξελίξεων με παρανομαστή την οικονομία

Του Δ. Κεμπέ

Σε μεγάλες περιπέτειες με αδιευκρίνιστη κατάληξη μπαίνει η ευρωζώνη, καθώς τα πολιτικά συστήματα των κυριότερων χωρών συγκλονίζονται συθέμελα από τα παρατεταμένα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόστηκαν την τελευταία διετία μετά τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Ελλάδας με το ΔΝΤ και τους διεθνείς πιστωτές. Στη Γαλλία οι σοσιαλιστές πήραν κεφάλι στον πρώτο γύρο, ενώ η Ακροδεξιά εκτοξεύτηκε

στο εφιαλτικό 18%, στην Ολλανδία η κυβέρνηση κατέρρευσε εξαιτίας της άρνησης των ακροδεξιών να στηρίξουν μέτρα λιτότητας, στην Ισπανία το έλλειμμα εκτροχιάστηκε στο 8,5% έναντι πρόβλεψης για 4,5%, ενώ οι Ιρλανδοί απειλούν να καταψηφίσουν το σχέδιο της Μέρκελ για τη μείωση του ελλείμματός τους, στο δημοψήφισμα που θα διενεργηθεί στις 31 Μαΐου. Στο σύνολό τους οι αναλυτές διεθνώς ασχολούνται πολιτικά πλέον με την τεράστια κρίση χρέους και αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, ενώ την ίδια ώρα στην Αθήνα η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε πως το έλλειμμα του 2011 έκλεισε στο 9,2% παρά το γεγονός ότι τα εισοδήματα μειώθηκαν κατά 30% σε έναν χρόνο και η αγορά πάτωσε γενικώς από τη βαρύτατη φορολογία. Είναι χαρακτηριστικό, βάσει των επίσημων στοιχείων, ότι το 2011 τα έσοδα του κράτους διαμορφώθηκαν στο 40,9% του ΑΕΠ και οι δαπάνες στο 50,1%, δηλαδή το Δημόσιο ξοδεύει 10% περισσότερα από όσα εισπράττει καίτοι οι ανελαστικές δαπάνες (μισθοί, συντάξεις) συρρικνώνονται διαρκώς. Οι δε στόχοι για το 2012, όπως η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε στη Eurostat, είναι η διαμόρφωση του ελλείμματος στο 6,7%, ενώ το ΑΕΠ του 2012 αναμένεται να υποχωρήσει στα 203,5 δισ. ευρώ από 215 δισ. ευρώ το 2011.

Αμφιβολίες

Κι ενώ μέχρι την περασμένη εβδομάδα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης καλλιεργούσαν κλίμα πολιτικής ρευστότητας στην Ελλάδα, εσχάτως διαπίστωσαν ότι αυτή η αστάθεια επεκτείνεται ως τσουνάμι στο σύνολο της ευρωζώνης απειλώντας το ευρω-οικοδόμημα και τις παγκόσμιες οικονομικές κλίμακες. Πριν από μερικές μέρες, οι συντάκτες του «Bloomberg» σε κεντρικό άρθρο τους μίλησαν για πολιτική ατολμία των ηγετών της Ε.Ε. αναφερόμενοι στην περίπτωση Σαρκοζί, ο οποίος και ηττήθηκε από τον Ορλάντ στον πρώτο γύρο των εκλογών και με τη στάση του συνέβαλε στην απότομη άνοδο της Ακροδεξιάς στη Γαλλία. Το άρθρο αναφέρεται στην αναντιστοιχία λόγων και έργων των Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι «διατείνονται ότι προωθούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ στην πραγματικότητα πράττουν το αντίθετο». Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, για παράδειγμα, διαβεβαιώνει τους ψηφοφόρους στα κρατίδια του Σλέσβιγκ-Χολστάιν και της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη γερμανική οικονομία για να δώσει πνοή στην ευρωζώνη ή για να σώσει την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Ιταλία. Στα κρατίδια διενεργούνται εκλογές στις 6 και στις 13 Μαΐου αντιστοίχως: οι αναμετρήσεις θεωρούνται βαρόμετρο για τις ελπίδες που έχει η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ να διεκδικήσει με αξιώσεις την επανεκλογή της το φθινόπωρο του 2013.
«Αν η Μέρκελ λέει την αλήθεια στους Γερμανούς ψηφοφόρους