Το κρίσιμο στοιχείο της λίστας

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

Από την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» απουσίαζε μέχρι σήμερα ένα κρίσιμο στοιχείο, που θα έδιδε μία πειστική εξήγηση για τη σημασία που της αποδόθηκε. Πράγματι, ο αριθμός των μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού με αδιαφανείς ως προς τη φορολόγηση ή και την προέλευση των χρημάτων καταθέσεις, ανέρχεται, όπως έχει εκτιμηθεί αρκετές φορές δημοσίως, σε 54.000. Προς τι η επικέντρωση στα 2.062 ονόματα της λίστας καταθετών στην ΗSBC Ελβετίας, εφόσον ο στόχος από

τη χρησιμοποίησή της είναι η συλλογή φορολογικών εσόδων;
Η απορία καλύπτει δύο πλευρές. Αφενός την πλευρά των παρόχων της λίστας, που εν προκειμένω είναι το γαλλικό κράτος, υπό την εποπτεία πολιτικού του προσώπου που στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση του ΔΝΤ, αφετέρου την πλευρά των παραληπτών, δηλαδή το ελληνικό κράτος, τους αρμόδιους υπουργούς και τις υπηρεσίες που παρέλαβαν τα αντίγραφα της λίστας, έλαβαν γνώση του περιεχομένου τους, συμμετείχαν συμβάλλοντας ή παρεμποδίζοντας τη διερεύνησή της και κράτησαν στην κατοχή τους αντίγραφά της.
Η σπουδή του γαλλικού κράτους θα μπορούσε κατά μία εκδοχή να αποδοθεί στη διάθεση των εταίρων μας στην Ε.Ε. να δώσουν στην Ελλάδα τα αναγκαία εφόδια για να αναμετρηθεί με τη φοροδιαφυγή. Στο μέτρο, όμως, που τα ποσά τα οποία περιλαμβάνονται στη λίστα είναι αληθή (ισχυρισμός του οποίου η βασιμότητα σε κάθε περίπτωση ελέγχεται, καθώς μάλιστα φαίνεται να έχει προκύψει ενδελεχής επισκόπηση και πιθανώς επεξεργασία του περιεχομένου της, ακόμα και σε αυτό το στοιχείο) η ιδιαίτερη ανάγκη να παραδοθεί η συγκεκριμένη μόνο λίστα και όχι αντιστοίχως η λίστα των καταθετών στο Λίχνενσταϊν, η λίστα των κατόχων ακινήτων στο Λονδίνο, η λίστα με καταθέσεις σε offshore και τράπεζες άλλων φορολογικών παραδείσων, αλλά ακόμα και της ίδιας της Ελβετίας, δεν καθίσταται προφανής.
Ακόμη περισσότερα ερωτηματικά προκύπτουν από την ιδιαίτερη σημασία που της απέδωσε το ελληνικό πολιτικό και υπηρεσιακό προσωπικό. Αντίθετα με τους αδιανόητους ισχυρισμούς περί επιπολαιότητας ή ακόμα θεσμικής αποστασιοποίησης ή αδιαφορίας για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης λίστας, όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα απέδωσαν στην πράξη ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο, τους όρους και τις συνέπειες επεξεργασίας της, στο εύρος του κύκλου των προσώπων που θα τη διαχειριστούν και στην κατοχή για προσωπική χρήση των πληροφοριών που αυτή περιλαμβάνει.
Μία πρώτη εξήγηση για το κίνητρο της φρενίτιδας συγκάλυψης δόθηκε από τα ονόματα της λίστας, όπου περιλαμβάνονται πρόσωπα με σπουδαία οικονομική επιφάνεια, συγγενείς πολιτικών προσώπων, επιχειρηματίες με δεσπόζουσα θέση στους τομείς τους και άμεση εμπλοκή στο πολιτικό-μιντιακό παιχνίδι. Και πάλι, όμως, ελάχιστοι μπροστά στη συστράτευση που παρατηρήθηκε με σκοπό τη συγκάλυψη. Ένα ολόκληρο σύστημα διεφθαρμένων πολιτικών προσώπων και εκδοτικών/δημοσιογραφικών διαύλων, σε συνδυασμό με προσβάσεις σε κρίσιμες λειτουργίες στον κρατικό μηχανισμό και τη Δικαιοσύνη κινητοποιήθηκε τόσο αστραπιαία, τόσο απροσχημάτιστα, τόσο μαζικά, μόνο και μόνο για αυτά τα σχετικά λίγα ονόματα; Θυμίζουμε, σε παρένθεση, χωρίς να το συνδέουμε αναγκαστικά με τα παραπάνω, την υπερευαισθησία σε σχέση με την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από τον κ. Βαξεβάνη, σε αντίθεση με την αποδοχή της κατοχής των ιδίων από τον κ. Βενιζέλο, χωρίς καμιά θεσμική ιδιότητα, περίπου ως φυσιολογική. Οφείλεται αυτό μόνο σε κάποια αλληλεγγύη; Ή σε τέτοια επίπεδα, τίποτα τόσο ακραίο δεν ξεκινά, αν δεν υπάρχει κεντρική σημασία για το σύστημα της ελληνικής φαυλοκρατίας;
Ακούσαμε έκπληκτοι τον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να αναφέρει μία άλλη διάσταση της «λίστας Λαγκάρντ». Η σημασία της, κατά τον κο Τσίπρα, έγκειται στη διασύνδεσή της με άλλες λίστες λογαριασμών, με άλλα φυσικά πρόσωπα και με άλλες διαδρομές χρήματος, που περιλαμβάνουν, πάντα κατά τον ίδιο, και κορυφαίες αμαρτωλές υποθέσεις. Ανέφερε ενδεικτικά εκείνες της SIEMENS, των υποβρυχίων και του Χρηματιστηρίου. Κατήγγειλε, στην ουσία, ότι η λίστα είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω ακόμα και από τα πιο «αδιάφορα» ονόματα είναι πιθανό να υποκρύπτονται υποθέσεις με άπειρη σημασία για το μαύρο πολιτικό και άλλο χρήμα. Σημασία που, αν είναι αληθής ο ισχυρισμός, προφανώς θα γνώριζε και το γαλλικό κράτος και ο διεθνής παράγων την προσφορότητα της συγκεκριμένης λίστας για την άσκηση αφόρητης πίεσης στους εκβιαζόμενους μέσω των ίδιων των πράξεών τους, με σκοπό να υλοποιήσουν ό,τι τυχόν απαιτηθεί, ακόμα και μια ακραία, πολεμικού τύπου, βλάβη στα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Η υπόθεση της λίστας, ως προς τα κοινοβουλευτικά πρόσωπα, περιορίστηκε, καλώς ή κακώς, στον κο Παπακωνσταντίνου. Διατυπώνεται, όμως, το εξής ερώτημα: Η καταγγελία του κου Τσίπρα δεν πρέπει να διερευνηθεί ως προς τη βασιμότητά της; Έχουν ήδη γίνει βήματα προς τον σκοπό αυτόν; Θα αποδώσει καρπούς, πότε και από ποιον η προσπάθεια διαφώτισης των σκοτεινών δομών του βαθέος ελληνικού κράτους, εφόσον φυσικά όλα αυτά δεν είναι αποκυήματα φαντασίας; Εδώ έγκειται η κορυφαία σημασία της λίστας Λαγκάρντ και αυτή θα είναι η λυδία λίθος για την αξιολόγηση της έρευνας που έχει ήδη ξεκινήσει.