Γ.Α.Π.: Ένας άφρων άρχων

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου
Η Ελλάδα ζει, για ακόμη μια φορά στη σύγχρονη Iστορία της, έναν καυτό Ιούλιο. Είναι στο ριζικό της ο έβδομος μήνας να της επιφυλάσσει πολλά και δυσάρεστα. Οι σύγχρονες γενεές δεν μπορούν να μη θυμούνται τα Ιουλιανά του 1965, με τη μοιραία για τα μετέπειτα αποστασία, ή τα Ιουλιανά του 1974, με το πραξικόπημα και τη συνακόλουθη τουρκική επέμβαση στην Κύπρο, με όσα αρνητικά συσσώρευσαν σε ολόκληρο τον

ελληνισμό.
Έτσι και ο φετινός Ιούλιος επεφύλασσε τα δικά του: τη στυγνή έως και λίαν προκλητική λεκτική επίθεση του Γερμανού αντικαγκελάριου, Φίλιπ Ρέσλερ, κατά της Ελλάδας και τις πανταχόθεν εκτοξευόμενες απειλές για αποβολή της χώρας μας από την ευρωζώνη εξαιτίας της μη συμμόρφωσής της στην αντιλαϊκή οικονομική πολιτική που η τρόικα, χωρίς ενδοιασμούς και οίκτο, επιβάλλει στην ήδη υπό πλήρη κατάρρευση ευρισκόμενη ελληνική κοινωνία.
Τα όσα υποφέρει η κοινωνία μας οφείλονται τα μέγιστα στην ανερμάτιστη και καταστροφική πολιτική που ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου και οι «κηπουροί» του αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 που ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ σε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τις όποιες ελπίδες της τότε εκλογικής νίκης διαδέχτηκαν τα δάκρυα και τις όποιες προσδοκίες οι κάθε λογής εφιάλτες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ή και ιδιωτικής ζωής. Τα νιάτα μεταναστεύουν, τα γηρατειά επαιτούν, οι εργαζόμενοι ελεημονούν, οι πόλεις μας ερημώνουν, η Υγεία, η Παιδεία, η πρόνοια και η δημόσια διοίκηση κατακρημνίζονται. Η κατήφεια, η πίκρα και η δυστυχία είναι παντού και λίαν διακριτά ορατές.
Μπροστά σε αυτή την τραγική πραγματικότητα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους απόχρωση ή και την τεχνοκρατική προσέγγιση προσπαθούν να σώσουν απλά τα σωζόμενα σε μια πατρίδα που διεθνώς λοιδορείται, ευρωπαϊκά εμπαίζεται, οικονομικά ταλαιπωρείται και κοινωνικά αποσυντίθεται.
Ο μόνος, ή έστω μόνον ο κύριος υπεύθυνος αυτής της τραγικής πραγματικότητας, ο Γιώργος Παπανδρέου, περί άλλων τυρβάζει. Ωσάν να μην έχει κατανοήσει τον Καιάδα στον οποίο έχει ρίξει τη χώρα. Καλυπτόμενος πίσω από την ασυλία που του παρέχει η βουλευτική έδρα, οραματίζεται θέσεις κύρους στη διεθνή πολιτική σκακιέρα…
Πρόκειται περί ενός πολλαπλώς άφρονος άρχοντος που έτυχε να γίνει άρχων κληρονομικώ δικαίω… Ταυτόχρονα, όμως, κρίνονται και ως άφρονες όσοι απέμειναν στο άλλοτε κραταιό κίνημα που ίδρυσε ο πατέρας του και δεν τον εξοστρακίζουν από τον πολιτικό χώρο, όπως θα έπρατταν στην αρχαία Ελλάδα…