Η παρακαταθήκη ενός ηγέτη

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Ο Ούγκο Τσάβες, ίσως ένας από τους πιο θρυλικούς Λατινοαμερικανούς ηγέτες μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα, όσο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας και να ήταν, αφήνει πίσω του ένα θρύλο. Ο λαός του είδε στα μάτια του τον σωτήρα-απελευθερωτή από τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τον μέγα αναμορφωτή. Αυτό το προφίλ που έχτισε δεν έγινε δεκτό από όλους, όμως, επεδίωξε και κατάφερε να μείνει το όνομά του στο πάνθεον των ηρώων που αγαπήθηκαν από τις λαϊκές μάζες, οι οποίες

εμπνεόμενες από την πορεία του κομαντάντε απέκτησαν τον αντιστασιακό χαρακτήρα που τους έλειπε.
Ήταν αυτός που σήκωσε κεφάλι στις ΗΠΑ, κερδίζοντας παράλληλα μεγάλη φήμη από τη συμμαχία του με τον Κάστρο. Σοσιαλιστής ο ίδιος, έφερε υπό τον έλεγχο του κράτους μεγάλο μέρος της οικονομίας, κίνηση που είχε και αρνητικές συνέπειες στην ανταγωνιστικότητά της. Και αυτός είναι ο λόγος που η Δύση τον έβλεπε με μισό μάτι, αφού δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν ακόμα Λατίνο επαναστάτη που είχε το «θράσος» να χειρίζεται μόνος του το πετρέλαιο της χώρας του. Ο θάνατός του, πέρα από τα τυπικά συλλυπητήρια ηγετών, έφερε και ανακούφιση, καθότι πολλοί αντίπαλοί του πιστεύουν ότι το επαναστατικό πνεύμα που κυριαρχεί στη νότια Αμερική δεν θα έχει λόγο ύπαρξης χωρίς τον μέντορά του.
Η κληρονομιά του Τσάβες είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αμφισβητηθεί σε μέλλοντα χρόνο, κυρίως από τους πολιτικούς του αντιπάλους που καραδοκούν. Το γεγονός, όμως, ότι θεοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ίσως οι οπαδοί του αργήσουν να το βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όπως και να έχει, ο χειρισμός της επόμενης ηγεσίας, σε ό,τι άφησε πίσω ο εκλιπών ηγέτης, θα πρέπει να είναι τέτοιος που ούτε να προδίδει τις αρχές της επανάστασης, ούτε να πολώνει το ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα.