Ποινικό αδίκημα η… φτώχεια!

Του Αλέξανδρου Ντάσκα

To στερεότυπο θέλει την Ελλάδα ως το «τελευταίο σοβιετικό κράτος της Ευρώπης», μία οικονομία κολεκτιβοποίησης των πάντων προς όφελος της κομματικής νομενκλατούρας. Οι «μεταρρυθμίσεις», κατά την άποψη αυτή, αποτελούν αναγκαίο βήμα για τη μετάβαση στην ελεύθερη οικονομία, άρα και στον δημοκρατικό κόσμο των εγγυημένων ατομικών δικαιωμάτων και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των σοβιετικών καθεστώτων ήταν ακριβώς η μη αναγνώριση μίας σειράς δικαιωμάτων, με πρώτο το

δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Δεδομένης της απόλυτης προστασίας που παρέχει το δικαίωμα αυτό έναντι τόσο των τρίτων όσο και εναντίον του κράτους, ο σοβιετικός υπήκοος ήταν πλήρως ανοχύρωτος ελλείψει του συνταγματικού οπλοστασίου, πρώτα και κύρια απέναντι στην κρατική μηχανή. Το σοβιετικό κράτος ήταν ελεύθερο ανά πάσα στιγμή να απαλλοτριώσει αναγκαστικώς την περιουσία του, χωρίς αποζημίωση, χωρίς νομικούς ή άλλους περιορισμούς, κάτι που υλοποίησε σε μεγάλο βαθμό αρχίζοντας ήδη από τη δεκαετία του 1920, με τραγικές συνέπειες για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. «Η περιουσία είναι κλοπή» ισχυριζόταν ο (μη κομμουνιστής) Προυντόν τον 19ο αιώνα και το σοβιετικό κράτος αποδεχόταν πλήρως αυτή την άποψη.
Το τελευταίο έτος, η αποσοβιετικοποίηση της Ελλάδας προχωρά, κατά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, με ταχύ ρυθμό. Στο πλαίσιο αυτής της αποκολεκτιβοποίησης, ανακοινώθηκε τόσο το PSI, όσο και η δημιουργία διαφόρων Ταμείων, στα οποία περιέρχεται αναγκαστικώς και χωρίς αποζημίωση η ιδιωτική περιουσία διαφόρων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, όπως των ασφαλιστικών ταμείων. Διατηρείται εξίσου απρόσκοπτα η διαχείριση αποθεματικών διαφόρων τέτοιων νομικών προσώπων, όπως π.χ. των Δικηγορικών Συλλόγων από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς η διαχείριση αυτή να υπόκειται στον έλεγχο των άμεσα ενδιαφερομένων, των ιδιοκτητών των περιουσιών. Κοινό σημείο όλων αυτών των «μεταρρυθμίσεων» είναι μία επίθεση στο ατομικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο άρθρο 17 του Συντάγματος. Η προστασία απέναντι στην κρατική επέμβαση τόσο σε ό,τι αφορά στα εμπράγματα όσο και στα ενοχικά δικαιώματα ποδοπατείται βάναυσα, με συνέπειες που πλήττουν με τόσο μεγαλύτερη ένταση, όσο μεγαλύτερη είναι η οικονομική αδυναμία. Ποινικοποιείται, με λίγα λόγια, η φτώχεια. Όποιος στο παρελθόν δεν «τα έφαγε μαζί μας», ήρθε η ώρα να πληρώσει το τίμημα της καταφρόνησής του. Αποτέλεσμα τούτων είναι να τιμωρείται χωρίς αιτία ο μικροκάτοχος ελληνικών ομολόγων του Δημοσίου, αν δεν φρόντισε να εξαγάγει τα χρήματα εκτός χώρας, με απώλεια των επενδεδυμένων. Ο ασφαλισμένος, που για μία ζωή κατέβαλλε εισφορές έναντι μίας μέτριας ποιότητας περίθαλψης και σχετικά μικρού ύψους σύνταξης, στερείται ακόμη και αυτών των σεμνών προσδοκιών του.
Αποδεικνύεται, επομένως, ότι η φιλοσοφία των μέτρων που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με την τρόικα, δεν οδηγεί προς «απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας», αλλά αντίθετα εδράζεται επί της ίδιας εξουσιαστικής ακράτει