Σωπάααατε! Το ΝΑΤΟ κλαίει τους Τούρκους πιλότους…

Από τη ΝΟΡΑ ΡΑΛΛΗ – [email protected]

Μέχρι το 1920 περίπου το ελληνικό έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος: απλωνόταν από την Ουκρανία έως την Αίγυπτο και από τις παρακαυκάσιες χώρες έως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Έκτοτε, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945),

εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974), μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου σήμερα. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση: οι σημερινές ελληνικές παροικίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας βρίσκονται τόσο μακριά και μέσα σε κοινωνίες τόσο διαφορετικές, ώστε περισσότερο μάλλον χρειάζονται την ενίσχυση του ελληνικού κράτους παρά είναι οι ίδιες σε θέση να του δώσουν ουσιαστική υλική ενίσχυση ή πνευματική ώθηση. Η θλιβερότερη, όμως, διαπίστωση είναι η παρακάτω (όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Π. Κονδύλης στο βιβλίο Θεωρία του πολέμου, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1997): Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας, μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε το πραξικόπημα που προήλθε από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαναν οι δικτάτορες, οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.

Ρυθμιστής
Και ενώ το ελληνικό έθνος συρρικνωνόταν ακατάπαυστα, η Τουρκία διήνυσε τον αντίθετο ακριβώς δρόμο. Χάρη στη μεγάλη προσωπικότητα του Κεμάλ, η μετάβαση από το οθωμανικό στο τουρκικό κράτος συνδέθηκε μ’ ένα μεταρρυθμιστικό έργο, μ’ ένα νέο αίσθημα ανάτασης και με μια νέα συλλογική μυθολογία απ’ όπου η Τουρκία μπορεί ν’ αντλεί άμεσα ακόμα και σήμερα… Πολύ περισσότερο σήμερα, μάλιστα, που διεκδικεί τον ρόλο του ρυθμιστή σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η στάση της απέναντι στο θέμα της κατάρριψης του τουρκικού αεροφωτογραφικού αεροσκάφους RF-4E από τη Συρία. Η εφημερίδα «Hurriyet» πρόβαλε αμέσως το θέμα με τον ολοσέλιδο κορυφαίο τίτλο «Παίζει με τη φωτιά!» και τον υπότιτλο «Ανακοινώθηκε ότι το τουρκικό πολεμικό αεροσκάφος, που είχε χαθεί από τα ραντάρ στα ανοικτά της Λατάκειας, νότια του Χατάι, περίπου στα 8 μίλια, καταρρίφθηκε από τη Συρία». Επίσης, επισημαίνεται ότι η Συρία δήλωσε πως κατέρριψε το αεροσκάφος επειδή είχε μπει κατά ένα χιλιόμετρο μέσα στα χωρικά της ύδατα –πράγμα το οποίο αληθεύει– και μετά έγινε αντιληπτό ότι ήταν τουρκικό αεροσκάφος. Για τους πιλότους αναφέρεται ότι αναζητούνται από κοινού με την Τουρκία. Αν η Συρία το κατέρριψε κατευθείαν μόλις μπήκε στον εναέριο χώρο της, η Ελλάδα, αλήθεια,