Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ιράκ για αμυντική συνεργασία, αναμφίβολα θυμίζει και άλλες ανάλογες περιπτώσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το σενάριο είναι το ίδιο. Όποια χώρα τολμήσει να παραγγείλει οπλικά συστήματα από τη Ρωσία, κάτι και κάπως θα προσπαθήσει να σταματήσει τη συμφωνία. Πρώτο και καλύτερο παράδειγμα είναι η Κύπρος που το ’98 παρήγγειλε τους S-300, οι οποίοι μετά από απαίτηση της Τουρκίας κατέληξαν σε αποθήκες…

Ομοίως και η Ελλάδα που το μόνο που έχει αγοράσει από τους Ρώσους είναι κάτι παλαιά τεθωρακισμένα BMP-1 και τους TOR M-1, αφού πρώτα όμως είχε προηγηθεί αμερικανική αγορά…
Ωστόσο, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Η αμερικανική πολεμική βιομηχανία έχει τη μερίδα του λέοντος σε στρατιωτικό οπλισμό και κυριαρχεί σε χώρες όπως το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, πλέον στη Λιβύη, το Κουβέιτ και άλλες, ενώ μελλοντικά μπορεί και στη Συρία. Όσον αφορά στην περίπτωση του Ιράκ, όλοι υποψιάζονται αμερικανικό δάκτυλο, αλλά κανείς δεν το ξεστομίζει. Όπως λέει δηλαδή και ο λαός, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
Το περίεργο είναι ότι κατά καιρούς Αμερικανοί αναλυτές έχουν υποτιμήσει τη ρωσική βιομηχανία λέγοντας ότι τα όπλα της δεν έχουν δυτικές προδιαγραφές και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα δυτικά. Δεν είναι σίγουρο αν έχει βάση αυτή η άποψη, πάντως είναι βέβαιο ότι πιάνει σύγκρυο την Ουάσιγκτον κάθε φορά που οι Ρώσοι προτείνουν όπλα σε άλλες χώρες. Όπως και να ’χει, ακόμα και να υπάρχει σκάνδαλο, οι Ιρακινοί δεν θέλουν να «παραδώσουν» τον στρατό τους στο ΝΑΤΟ και υπό αμερικανικό έλεγχο, χωρίς μάλιστα να προσφέρονται και αντισταθμιστικά ωφελήματα (συμπαραγωγές κ.τ.λ).Tweet