Κεντροαριστερά, προσωπικές φιλοδοξίες και διαφορές


Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΠ. ΠΑΡΓΙΝΟΥ, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Οι τελευταίες, διπλές εκλογές –κατά γενική ομολογία– δημιούργησαν ένα καθόλα νέο πολιτικό σκηνικό. Ανεδείχθησαν νέοι παίκτες και πρωταγωνιστές, ενώ άλλοτε παντοδύναμοι ηγέτες και ισχυροί πολιτικοί σχηματισμοί είδαν τη δύναμή τους να μειώνεται. Η εν λόγω διάταξη δυνάμεων και ρόλων δείχνει να διατηρείται, όπως οι μετρήσεις της κοινής γνώμης αποδεικνύουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ

απέκτησε έναν αδιαφιλονίκητο ηγετικό ρόλο στον χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά, το ΠΑΣΟΚ έχασε την άλλοτε κραταιά παντοκρατορία του, το ΚΚΕ απώλεσε μέρος των δυνάμεών του προς όφελος του νέου πόλου που ευαγγελιζόταν ανανέωση πολιτικού λόγου και πράξης, ενώ η ΔΗΜΑΡ εγκαταστάθηκε στον χώρο του κέντρου με ποσοστό ικανό να διαδραματίσει ρόλο ρυθμιστή σε κυβερνήσεις κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς συνεργασίας, εάν, όταν και εφόσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Οι δύο μεγάλοι πολιτικοί πόλοι –της κεντροδεξιάς ΝΔ και του κεντροαριστερού ΣΥΡΙΖΑ– δείχνουν να παραχωρούν ευχάριστα και άνετα έναν πολιτικό χώρο ανάμεσά τους για το κόμμα του Φώτη Κουβέλη. Εκεί βρίσκουν πολιτικό καταφύγιο οι οπαδοί τους που για διάφορες ιδεοληψίες δεν περνούν τον πολιτικό Ρουβίκωνα προς τη μια ή την άλλη πλευρά του πολιτικού σκηνικού. Επίσης, ο εν λόγω σχηματισμός είναι ο όμορος και προσηνής κυβερνητικός εταίρος. Μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον διεξάγεται η διακομματική αντιπαράθεση, επεξεργάζονται σενάρια νέων κομματικών συνεργασιών πριν από εκλογές και διαφαίνονται κυβερνητικοί συνασπισμοί μετά από εκλογές.

Ο πιο αδύναμος παίκτης στο νέο πολιτικό σκηνικό –το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου– δύο φορές, σε ελάχιστο χρόνο, απηύθυνε πρόταση εκλογικής συνεργασίας στην έφηβη και νεοφώτιστη, αλλά πολιτικά ζωηρή, ΔΗΜΑΡ. Ο κ. Κουβέλης, εμπνευστής και θιασώτης του ρόλου του ρυθμιστή, απέρριψε την πρόταση. Ταυτόχρονα, οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του ΚΚΕ εξαπολύουν επιθέσεις κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ γνωρίζουν ότι θα είναι οι κυβερνητικοί του εταίροι σε περίπτωση ενδεχόμενης πρωτιάς του σε επόμενες εκλογές. Φυσικά, ουδείς θα αμφισβητούσε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα ήταν πολύ πιο ήπιος στην κριτική του προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που ο κ. Τσίπρας προσέφερε στον κ. Βενιζέλο τη θέση του αρχηγού σε ενδεχόμενο συνασπισμό των κομμάτων τους. Από την άλλη, ο κ. Κουβέλης δεν θα ήταν τόσο αυστηρός προς τον, κατά τα λεγόμενά του, «λαϊκιστή» Τσίπρα, εάν δεν προϋπήρχε η μεταξύ τους αντιπαλότητα στον ΣΥΝ. Όπως και να γίνει, η πολιτική ασκείται από ανθρώπους και άρα επηρεάζεται από τις καλές ή κακές ανθρώπινες σχέσεις. Αρκεί αυτές να μη βλάπτουν κόμματα, παρατάξεις, ιδεολογίες και πατρίδα…