Κυβέρνηση σε πελάγη αντιφάσεων

Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου
Ο Αντώνης Σαμαράς, ως επικεφαλής ενός τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος ευρύτερων ιδεολογικών και προγραμματικών συγκλίσεων, θα μπορούσε να ήταν ένας ανθρωπίνως ευτυχέστερος και πολιτικώς δυνατότατος πρωθυπουργός. Πολλώ δε μάλλον που η πρωθυπουργία του στοχεύει στην ανόρθωση μιας πλήρως και κατά γενική ομολογία καθημαγμένης πατρίδας.
Παρά ταύτα, ο κ. Σαμαράς είναι ο μόνος πρωθυπουργός,

τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία μας, που ουδόλως χάρηκε την ανάληψη των καθηκόντων του, όσο κι όπως ανθρώπινα πάντα συμβαίνει. Πέραν της απρόσμενης περιπέτειας με την υγεία του, η πολιτική κατήφεια είναι λίαν διακριτή, το μούδιασμα πριν την κάθε πράξη ή ενέργεια γενικό, η αβεβαιότητα για το μέλλον πλανάται παντού κι η σαστιμάρα με τη βουβαμάρα λίαν εκκωφαντικές.
Και πώς να μην συνυπάρχουν όλα τούτα μέσα στα πελάγη των πλείστων όσων αντιφάσεων κι αντιπαραθέσεων, μέσα στα οποία πλέει η τριμερής κυβέρνηση.
Ο πρωθυπουργός, ως άριστος οικονομολόγος κι έμπειρος τεχνοκράτης, γνωρίζει πως τα μέτρα των 11,7 δις ευρώ για την 2ετία 2012-13 συν τα 3 δις της απόκλισης του τρέχοντος προϋπολογισμού, θα μακρύνουν έτι περαιτέρω τον φαύλο κύκλο της ύφεσης κι ως τοιαύτα δεν θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Παρά ταύτα αναλαμβάνει την υλοποίηση του προγράμματος…!
Ο πρωθυπουργός κι οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν το παρόν κυβερνητικό σχήμα γνωρίζουν ότι τα μέτρα θα είναι και οριζόντια και άδικα. Επιπλέον δε θα επιβαρύνουν τις ήδη παραπαίουσες υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας, ασφάλειας και παιδείας. Παράλληλα, η ανεργία, οι φοροεπιδρομές, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ακρίβεια θα δημιουργήσουν ένα λίαν εκρηκτικό έως κι ηφαιστειογενές κοινωνικό μίγμα με απρόβλεπτες έως κι ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρότεινε να χωριστεί το πρόγραμμα σε δύο μέρη, να δρομολογηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρώτα και σε δεύτερο στάδιο τα μέτρα, όταν ο ίδιος ως υπουργός οικονομικών τα αποδέχτηκε, τα ψήφισε κι η όποια αλλαγή τους προϋποθέτει πολιτική και μόνον διαπραγμάτευση.
Τέλος, η μητέρα όλων των αντιφάσεων, εκείνη της τρόικας. Στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο έχουν αποφανθεί για το αδιέξοδο και την αναποτελεσματικότητα των μέτρων. Παρά ταύτα επιμένουν στην εφαρμογή τους, κρεμώντας πολιτικά μια κυβέρνηση φιλικά προσκείμενη σ’ αυτούς και προετοιμάζοντας το έδαφος για μια άλλη μάλλον λίαν εχθρική…!
Μάλλον όλοι επενδύουν σε μια αποτυχία γενική της ευρωζώνης, μέσα στην οποία δεν θα διακρίνεται καν η ελληνική κρίση…!