Σφήκες: Χαμός για την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο -Τα σχόλια Ακρίτα και Τατσόπουλου

Οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη σε ελεύθερη διασκευή – σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου ανέβηκαν στην Επίδαυρο και δίχασαν το κοινό. Στα social media τα σχόλια έχουν πάρει φωτιά για την εν λόγω παράσταση, με τα περισσότερα να είναι αρνητικά. Μάλιστα, η παράσταση βρέθηκε και στο στόχαστρο των Έλενα Ακρίτα και Πέτρου Τατσόπουλου.

Η ανάρτηση

«Δε βλέπω Κιτσοπουλου, δεν την αντέχω. Δυο παραστάσεις της έχω δει, μού φτάνουν και μού περισσεύουν. Όμως η Επιδαυρος θα υπάρχει και μετά απ’ αυτή. Όπως υπήρξε και πριν. Τότε που επί δεκαετίες, λιωναμε τις σπαντριγιες μας για να δούμε την κάθε βαρετή, στομφώδη, χυδαία, μεγαλόστομη αηδία που ανέβαζαν οι κλίκες βολεμένων δημιουργών, θιασαρχών, ημετερων, μεταφραστών-κριτικών, παραγωγών ό,τι να ‘ναι, βαριεστημένων κορυφαίων του Χορού, ηθοποιών-δημοσίων υπαλλήλων του Εθνικού και τηλεαστερων με πρόσφατο σουξέ στη φαρέτρα τους.

Και κάτι νούμερα (ξεχασμένα σήμερα πια) που νόμιζαν ότι τη σκηνοθεσία τούς την υπαγόρευε ο Αισχύλος στ’ αυτί. Ηταν η Επίδαυρος των ολίγων και εκλεκτών #not που διαχρονικά λυμαίνονταν το Αρχαίο Θέατρο σαν να ήταν το αμπέλι του παππού τους. Κι επιβίωσε. Τους έγραψε όλους κι επιβίωσε.

Ως θεατές έχουμε βαρεθεί, έχουμε σιχαθεί, έχουμε εξαγριωθεί, έχουμε δει ξεπέτες, έχουμε φύγει τρέχοντας από παραστάσεις όπου οι αρχαίοι συγγραφείς κατακρεουργούντο με τις πλέον σαδιστικές μεθόδους. Όμως η Επιδαυρος είναι πάντα εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. Και πριν την Κιτσοπουλου και μετά την κάθε Κιτσοπουλου. Συνεπως…. Βάλτε το μαχαίρι στο θηκάρι. Και ήρεμα λίγο, εχουμς και καύσωνα», έγραψε χαρακηριστικά η Έλενα Ακρίτα.

Η ανάρτηση του Πέτρου Τατσόπουλου στο Facebook:

«Πριν από πολλά χρόνια, ο Άλεκ Γκίνες, άσπονδος φίλος του Λόρενς Ολίβιε, επισκέφτηκε τον τελευταίο στα καμαρίνια, ύστερα από το τέλος μιας παράστασης, όπου ο Ολίβιε είχε ερμηνεύσει τον Ιάγο. “Λόρενς”, του είπε, “σου αξίζει κάθε έπαινος. Το ξέρεις καλύτερα από εμένα, μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει τον Ιάγο με πολλούς τρόπους: ως μοχθηρό, ως εκδικητή, ως επαναστάτη… Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα να τον ερμηνεύει κάποιος ως… βαερετό”. Για την παράσταση που παρακολούθησα προχτές στην Επίδαυρο. Με την αγάπη μου», έγραψε χαρακτηριστικά ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Οι Σφήκες της Λένας Κιτσοπούλου

Οι Σφήκες του Αριστοφάνη είναι μια κωμωδία που σπάνια ανεβαίνει στην ελληνική σκηνή. Το έργο επιστρέφει στο δραματολόγιο του Εθνικού εξήντα χρόνια μετά την παράσταση του Αλέξη Σολομού, σε μια σύγχρονη μεταγραφή από τη Λένα Κιτσοπούλου που υπογράφει την ελεύθερη διασκευή του και τη σκηνοθεσία. Στην πρώτη κάθοδό της στην Επίδαυρο, η αιρετική δημιουργός, πλαισιωμένη από μία σπουδαία ομάδα συνεργατών και ηθοποιών, αναμετριέται με ένα έργο που αναστοχάζεται πάνω στις παθογένειες της δημοκρατίας μας και τις ρωγμές της δικαιοσύνης.

Στους Σφήκες, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί το όχημα της κωμωδίας για να σατιρίσει, με τον αξεπέραστα αιχμηρό του τρόπο, ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό: τη διάβρωση του δικαστικού συστήματος, του ακρογωνιαίου λίθου της λαϊκής κυριαρχίας στην αρχαία Αθήνα. Από τη μία ένας χαιρέκακος, δικομανής ηλικιωμένος δικαστής που ζει για να καταδικάζει «ενόχους» κι από την άλλη ο απεγνωσμένος γιος του, ένα σαθρό δικαστικό σύστημα που μοιράζει επιδόματα και μια ολόκληρη κοινωνία από Σφήκες: άτομα σκληρά με οξύ κεντρί, ακόρεστη όρεξη για κριτική και μηδενική διάθεση για αυτοκριτική. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη μέσα στο αποπνικτικό κουκούλι της διχόνοιας και της κακεντρέχειας. Μια κοινωνία που συστρέφεται, σπαρταρά, εξαπολύει κατηγορώ και καταλήγει να τρέφεται από το ίδιο της το δηλητήριο.

Στην παρούσα εκδοχή η σκηνοθεσία στρέφει το βλέμμα της στα σύγχρονα «κεντριά», στα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα σόσιαλ μίντια. Με καυστικό χιούμορ και σκωπτική διάθεση φωτίζει τη συστημική σαπίλα, τις κοιμισμένες άμυνες, τον ρατσισμό, τον φανατισμό, την άκαμπτη πολιτική ορθότητα της εποχής μας. «…σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο. Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι. Κατηγορώ άρα υπάρχω…» σημειώνει η σκηνοθέτρια που επιχειρεί να ζωντανέψει μπροστά μας πότε τον βούρκο που μας απειλεί και πότε εκείνο το άλλο, το ιδεώδες, που μας εξυψώνει.

Η παράσταση προτείνεται σε θεατές από 15 ετών και άνω.

Διαβάστε ακόμα:

Άννα Φλωρινιώτη: Υποβασταζόμενη στο μνημόσυνο του μπαμπά της – «Επιτέλους ανεβαίνει στον ουρανό, 40 ημέρες γυρνούσε»

Γωγώ Γαρυφάλλου: Περιγράφει την επίθεση που δέχτηκε η κόρη της σε παιδότοπο -«Την έχει βουτήξει από τον λαιμό και να την έχει βάλει κάτω»

Γρηγόρης Γκουντάρας: «Θα καούμε, στείλτε βοήθεια από αέρος» -Η έκκληση για τη μεγάλη φωτιά στον Κουβαρά