Δημόσιος vs ιδιωτικού τομέα!

Του ΝΤΙΝΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι εδώ και τρία χρόνια η τρόικα προσπαθεί να «σπάσει τον τσαμπουκά» της μονιμότητας στο Δημόσιο. Επίσης, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πολιτικό σύστημα καταβάλλει –με όλες του τις δυνάμεις– προσπάθειες να κουκουλώσει την υπόθεση και να κρατήσει όσους περισσότερους γίνεται από τους «κομματικούς σαμουράι» εντός Δημοσίου. Άλλωστε, για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους της κρίσης δεν έκλαψε ποτέ

κανείς.
Οι εκπρόσωποι των δανειστών, βλέποντας τη σθεναρή αντίσταση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, επανέρχονται συνεχώς στο θέμα των απολύσεων του δημόσιου τομέα προβάλλοντας ως αντίμετρα πίεσης τη βαριά φορολογία και το συνεχές κόψιμο μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να ισοσταθμίσουν το εμπορικό ισοζύγιο. Επί της ουσίας, ελλείψει εθνικού νομίσματος, επιχειρείται ένα είδος εσωτερικής υποτίμησης με τη μείωση της αγοραστικής δυνατότητας της αστικής τάξης προκειμένου να περιοριστούν οι εισαγωγές και να ισορροπήσει το ισοζύγιο.
Η ακολουθία των αριθμών για ευρωπαϊκή χώρα είναι τουλάχιστον τραγική: 1.500.000 άνεργοι, 3.000.000 συνταξιούχοι, 700.000 αυτοαπασχολούμενοι-επιτηδευματίες και μόνο 2.500.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Με αυτή την τραγική ακολουθία των αριθμών, ακόμα συζητάμε «ψιθυριστά» για το αν θα φύγουν και πώς θα φύγουν 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι και πώς το Δημόσιο θα ελαφρυνθεί κατά 150.000 υπαλλήλους μέχρι το 2015, καθώς στην Ελλάδα έχουμε εμπεδώσει ότι η απόλυση είναι συνυφασμένη μόνο με τον ιδιωτικό τομέα και όποιος μπαίνει στο Δημόσιο (επίορκος, τεμπέλης, κοπανατζής, ανεπαρκής) πρέπει να μένει μέχρι να συνταξιοδοτηθεί.
Οι υποστηρικτές του κρατισμού προβάλλουν ως επιχείρημα ότι αν αύριο το πρωί φύγουν 25.000 άνθρωποι από τον δημόσιο τομέα θα επέλθει ύφεση στην οικονομία, δεν θα εισπραχθεί ΦΠΑ, θα καταρρεύσει το σύμπαν και διάφορα άλλα σενάρια, τα οποία εν πολλοίς έχουν μια λογική βάση, αφού δεν είναι ό,τι καλύτερο να απολύεις κόσμο χωρίς να μπορείς να τον απορροφήσεις κάπου αλλού. Σήμερα, λοιπόν, τίθεται επιτακτικά το ερώτημα: «Ποιο είναι, τελικά, το κόστος των απολύσεων στο Δημόσιο και ποιο το κόστος στον ιδιωτικό τομέα;» Αν και η σύγκριση ηθικά δεν είναι επιτρεπτή, αφού αγγίζει τα όρια του κοινωνικού αυτοματισμού, από μαθηματικής πλευράς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκειμένου τα πράγματα να μπουν στη σωστή τους βάση.

Τα συμπεράσματα
Αναλύοντας το πρόβλημα με αριθμητικούς όρους και με δημοσιονομικές και μακροοικονομικές τεχνικές, προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα: Έστω ότι αύριο φύγουν από τον δημόσιο τομέα 25.000 υπάλληλοι. Ζητήσαμε από έναν έγκριτο οικονομικό συντάκτη και οικονομολόγο να μας κάνει έναν πρόχειρο υπολογισμό για το πόσα λεφτά θα χαθούν από την αγορά και δείτε τα συμπεράσματα που προκύπτουν…
Όπως τονίζει στο «Π» ο Λουκάς Γεωργιάδης οικονομικός αναλυτής του τηλεοπτικού δικτύου SBC: «Αν λάβουμε υπόψη ότι οι μέσες μηνιαίες αποδοχές μαζί με τις εισφορές, τους φόρους κ.λπ., σήμερα έχουν διαμορφωθεί στα 1.300 ευρώ, τότε έχουμε: 25.000 απολυμένοι x 1.300 ευρώ x 12 μήνες = 390.000.000 ευρώ ή 1,9% του ΑΕΠ. Τα λεφτά αυτά θα αφαιρεθούν από το έλλειμμα, αλλά βεβαίως θα λείψουν από την αγορά.
Πάμε να δούμε, όμως, τι έχει γίνει στον ιδιωτικό τομέα:
1. Το 2010 απολύθηκαν 300.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Αν ο καθένας είχε ως μέση μεικτή αμοιβή 1.200 ευρώ επί 14 μήνες (μαζί με τα δώρα), τότε το ποσό που προκύπτει είναι 5.040.000.000 ευρώ. Βεβαίως, επειδή δεν απολύθηκαν την… 1η Ιανουαρίου αλλά σταδιακά έως την 31/12/2010, το ποσό πρέπει να το υπολογίσουμε στο 1/3, δηλαδή για το 2010 χάθηκαν από την αγορά 7 δισ. ευρώ. Ωστόσο, από τους 300.000 απολυμένους του 2010 χάθηκαν 5,1 δισ. ευρώ το 2011 και άλλα τόσα το 2012. Σύνολο: 1,7 δισ. ευρώ (το 2010) + 5,1 δισ. ευρώ (το 2011) + 5,1 δισ. ευρώ (το 2012) = 11,9 δισ. ευρώ!
2. Το 2011 απολύθηκαν άλλοι 300.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Ομοίως, το 2011 χάθηκαν από την οικονομία μόνο από αυτούς 1,7 δισ. ευρώ, αλλά το 2012 χάθηκαν 5,1 δισ. ευρώ. Άρα, στα 11,9 δισ. ευρώ αν προσθέσουμε το κόστος των ανέργων του 2010 και την απώλεια του 2011 πάμε αμέσως στα 18,7 δισεκατομμύρια ευρώ (11,9 + 1,7 + 5,1 δισ. ευρώ = 18,7 δισ. ευρώ).
3. Το 2012 χάθηκαν άλλες 300.000 θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Αν υπολογίσουμε ότι ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 30%, τότε χάθηκαν 1,2 δισ. ευρώ και για αυτούς τους τελευταίους 300.000 εργαζόμενους, τότε φέτος θα απολεσθούν από την οικονομία 5,1 δισ. ευρώ – 30% των ετήσιων αποδοχών = 3,6 δισ. ευρώ. Άρα, 4,8 δισ. ευρώ απώλειες για το 2011 και το 2012 για τους απολυμένους του 2011.
4. Αν προσθέσουμε και τα απολεσθέντα των απολυόμενων 2010-2011 κατά το 2012, εκτιμάται ότι στο τέλος του 2013 (δηλαδή την τετραετία 2010-2013), θα χαθούν από την οικονομία 18,7 δισ. ευρώ (2010-2011) + 5,1 δισ. ευρώ (2012) + τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ σωρευτικά για τους απολυμένους των τριών προηγούμενων ετών. Άρα, μιλάμε για ένα κόστος που προσεγγίζει σε επίπεδο τετραετίας τα 33 δισ. ευρώ. Δηλαδή, περίπου το 70% από τη σωρευτική ύφεση της πενταετίας 2009-2013.
Το συμπέρασμα που εξάγεται από τους πρόχειρους υπολογισμούς είναι εξόχως απογοητευτικό: Οι θυσίες του ιδιωτικού τομέα ανέρχονται σε πάνω από 30 δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια!».
Αναγκαστικά, βάζοντας στη ζυγαριά τα δεδομένα, προκύπτει ότι το κόστος απωλειών στην πραγματική οικονομία από την απόλυση των 25.000 δημοσίων υπαλλήλων φέτος και του χρόνου δεν θα ξεπεράσει τα 500 εκατ. ευρώ, ενώ στο τέλος του 2014 το σωρευτικό κόστος λόγω των απωλειών στον ιδιωτικό τομέα θα έχει φτάσει στα 40 δισ. ευρώ!
••• Εύλογα από το ρεπορτάζ προκύπτει το εξής ερώτημα: Για ποιον λόγο κάποιοι υπερασπίζονται τόσο πολύ έναν τομέα που δεν παράγει τίποτα το εξαγώγιμο και ο οποίος ασχολείται μόνον με την παροχή υπηρεσιών, οι οποίες –ειρήσθω εν παρόδω– είναι και κακής ποιότητας;